Non pensaba polo título estar ante unha novela que enganchase tanto. Pero así é. C
omo ocorre, en realidade, con todos os títulos que publica Salamandra, La acabadora de Michela Murgia é unha boa novela. Un argumento que nos achega a costumes ancestrais italianos e que fala da morte dende unha perspectiva diferente e totalmente innovadora. Xustamente é este motivo o que dá título á novela, e o que fai que o argumento vaia medrando lentamente, sen sabermos nós, os lectores, nin a propia protagonista de que se trata ata ben avanzado o tempo, aínda que teñamos máis sospeitas, posto que non coñecemos a existencia de tales "profesións" pero intuímolas. De prosa exquisista, ben temperada, imos avanzando no tempo e imos convivindo nese lugar de Cerdeña onde os costumes que se nos contan chegan a abraiarnos.
Curioso, non aparece a palabra "eutanasia", pero pensamos nela continuamente. E admiramos a narración e os feitos, cunha envexa sá de que o xusto se vexa como o que é. Necesario.
Hay pensamientos que, como los ojos de las lechuzas, no soportan la luz diurna. Sólo pueden nacer de noche y cumplen la misma función que la luna, necesario para cambiar de sentido mareas en algún recoveco invisible del alma (Pag. 106)
omo ocorre, en realidade, con todos os títulos que publica Salamandra, La acabadora de Michela Murgia é unha boa novela. Un argumento que nos achega a costumes ancestrais italianos e que fala da morte dende unha perspectiva diferente e totalmente innovadora. Xustamente é este motivo o que dá título á novela, e o que fai que o argumento vaia medrando lentamente, sen sabermos nós, os lectores, nin a propia protagonista de que se trata ata ben avanzado o tempo, aínda que teñamos máis sospeitas, posto que non coñecemos a existencia de tales "profesións" pero intuímolas. De prosa exquisista, ben temperada, imos avanzando no tempo e imos convivindo nese lugar de Cerdeña onde os costumes que se nos contan chegan a abraiarnos.
Curioso, non aparece a palabra "eutanasia", pero pensamos nela continuamente. E admiramos a narración e os feitos, cunha envexa sá de que o xusto se vexa como o que é. Necesario.
Hay pensamientos que, como los ojos de las lechuzas, no soportan la luz diurna. Sólo pueden nacer de noche y cumplen la misma función que la luna, necesario para cambiar de sentido mareas en algún recoveco invisible del alma (Pag. 106)
Sen comentarios
Publicar un comentario