Non me gustou tanto como agardaba cando me deixaron este Vicio propio de Thomas Pynchon, editado por Tusquets. Non quero dicir con isto que non pague a pen
a achegarse ao libro, sabendo ademais que é o máis accesible deste autor. E aínda sendo así, ben lle cómpre unha lectura ben atenta para non perderse, posto que é unha novela moi elaborada con moitos personaxes -que aparecen e desaparecen por "propia" vontade e con outros reais como as referencias constantes a Richard Nixon ou a Charles Manson-, con moitos escenarios e con moitísimas descricións de cousas que non coñezo nin polo forro. Por suposto, todo moi adobiado con moito sexo, moitas drogas -de todos os tipos- e moito rock & roll. Por suposto, hai que falar do detective, un clásico antiheroe que é en realidade un vello surfer e hippy afeccionado á marihuana, quen semella funcionar só por drogas e sexo pero que en realidade é moi bo tipo.
Unha lectura totalmente diferente deste xénero que está ben coñecer.
… y ahí estaba Doc, sobrio, atrapado en un mal rollo de bajo nivel del que no se sabía salir, dándole vueltas a cómo los Psicodélicos Sesenta, este breve paréntesis de luz, podían acabar finalmente y todo se perdería, volvería a la oscuridad…, a cómo cierta mano pavorosa saldría de la oscuridad y se reapropiaría del tiempo, con la misma facilidad que se le quita un canuto a un fumeta y se apaga para siempre. (p.291)
a achegarse ao libro, sabendo ademais que é o máis accesible deste autor. E aínda sendo así, ben lle cómpre unha lectura ben atenta para non perderse, posto que é unha novela moi elaborada con moitos personaxes -que aparecen e desaparecen por "propia" vontade e con outros reais como as referencias constantes a Richard Nixon ou a Charles Manson-, con moitos escenarios e con moitísimas descricións de cousas que non coñezo nin polo forro. Por suposto, todo moi adobiado con moito sexo, moitas drogas -de todos os tipos- e moito rock & roll. Por suposto, hai que falar do detective, un clásico antiheroe que é en realidade un vello surfer e hippy afeccionado á marihuana, quen semella funcionar só por drogas e sexo pero que en realidade é moi bo tipo.Unha lectura totalmente diferente deste xénero que está ben coñecer.
… y ahí estaba Doc, sobrio, atrapado en un mal rollo de bajo nivel del que no se sabía salir, dándole vueltas a cómo los Psicodélicos Sesenta, este breve paréntesis de luz, podían acabar finalmente y todo se perdería, volvería a la oscuridad…, a cómo cierta mano pavorosa saldría de la oscuridad y se reapropiaría del tiempo, con la misma facilidad que se le quita un canuto a un fumeta y se apaga para siempre. (p.291)
Sen comentarios
Publicar un comentario