X

Si, este é o título da novela que veño de ler: X, de Percival Everett, publicada por Blackie Books. A verdade, creo que nunca chegaría ata este libro se non fose porque lin -non sei onde- que Alberto Manguel o recomendaba.
Estamos ante un libro completamente diferente, especial, tanto que dentro contén outros libros e diferentes lecturas: crítica ao mundo editorial, crítica á sociedade, identidade, cinismo, hipocrisía, traición, soidade... de todo hai na novela. E do que máis hai é dunha filosofía da vida, dos pormenores cotiáns baixo unha prisma talentosa de crítica cara a un mesmo e cara á sociedade que chega a formar unha sátira cruel que entenderemos grazas a -ou por culpa de- unha novela interior que desata unha engranaxe nada difícil de crer, un disparate social que resulta magnífico e tormentoso.
Tamén de cando en vez aparecen fóra dunha aparente orde fragmentos de diálogos filosóficos, onde cuestións implícitas tomarán forma a medida que avanzamos na lectura da novela, xa que achegándonos ao final todas as ideas estouparán nas mans do personaxe principal. Porque o mundo é traizoeiro, mesmo un mesmo... ou que cadaquén entenda como queira, que para iso o final é aberto.

“Es una idea fallida, un feto sin formar, una semilla que ha caído en la arena, una mano sin dedos, una palabra sin vocales. Resulta ofensiva, está mal escrita, es racista y no tiene ni pies ni cabeza”