Carlos Negro en Forcarei

  Leandro Lamas

Hai días nos que a POESÍA asolaga os centros de ensino, as palabras van saltando recovecos, aceleran ou desaceleran e van apoderándose dos camiños da mente. Eses días a respiración cambia e a maxia envolvénos. Porque a poesía é a maxia da palabra. Ben, tamén é algo moi doce, tan doce coma o chocolate. E porque é tan doce, Carlos Negro deunos chocolate. E deunos moito máis. Forzas para entender que a poesía serve para todo, para falar de velocidade, para falar de sentimentos, para falar dando voltas, para seguir o camiño máis recto... a poesía está en todo e todo é poesía: só temos que nos fixar e poderemos vela, tocala, ulila, sentila.
Carlos Negro falounos do seu libro Makinaria. Un libro que fala da velocidade nas estradas, da morte dos mozos e mozas que perden as súas vidas por non pensar con claridade, por saír pola noite a presumir, por non seren conscientes. Falounos desas mortes prematuras que golpean fogares e déixanos na escuridade permanente. Por iso, Carlos trae coches. Eses coches non son un xoguete, como poderiamos supoñer, non; son unha metáfora: simbolizan as cruces dos cemiterios; cada un é unha cruz que agocha o nome dun mozo que morreu na velocidade do alcohol, da noite e da estrada. Esas cruces agochas miles de bágoas das súas nais, dos seus pais, dos seus avós e das súas avoas, que non comprenderán xamais o por que: o por que lles foi arrebatada a vida do que máis querían.

E con Carlos convertémonnos en poetas: escritores dunha poesía colectiva, practicando a "poesía automática" dos surrealistas, cada alumno ou alumna debía escribir un poema despois de que el nos ensinase un cadro (escolleu tres cadros de Frida Khalo). Este é o poema resultante (non está nada mal, verdade?), como desmostración de que en Forcarei tamén temos moito por dicir:

O inferno

Era unha nena que estaba na cama
A morte dorme encima de ti,
pero é algo relaxante.
Ten unha vara no peito,
e a vida hai que disfrutala.
Estamos nús ante os sentimentos
e temos un pau cruzado no corazón.
Para a muller cos seus bolsos
a morte é o peor dos castigos:
a morte sempre dorme enriba túa
e pon os pés enriba do home morto
e de dúas mulleres epidas.
Durmir con alguén encima é raro,
crea mundos imaxinarios,
prodúcese na escuridade,
como a vida e a morte,
é un mundo espinoso
onde os pés teñen dúas cabezas.
Falamos da importancia da muller,
da importancia da vestimenta,
da morte enriba de ti,
da morte pousada sobre ela.
Eran vellos tempos nos que os homes lucían ben
e os pés non eran tan importante.
Os pés estaban no alto da torre
a carón dun marica que se viste sendo un home.
Isto é unha lembranza
quizáis unha parvada
a diferenza entre a vida e a morte,
unha muller cos seus vestidos
que soña na cama,
é unha muller traballadora e sufridora,
é unha muller coraxe
que ten que durmr máis
e xogar na bañeira cos xoguetes.
A vida son tres días e xa imos polo segundo.