Memoria de Helena e María, de Roberto Salgueiro, foi Premio Abrente de Teatro 
no 2006 e está publicada por Difusora de Letras, Artes e Ideas.
A súa lectura ofrece unha moeda, non con cara e cruz, senón con dúas cruces. Na primeira está Helena, a nai, secuestrada, encarcerada e paseada na guerra do 36, tras ficar viúva de Manuel, enterrado nunha foxa común. Na segunda cruz, María, a filla, que logo de quedar orfa, inicia un periplo que a leva á inclusa de A Coruña, logo a Sevilla, para rematar, xa casada, en Venezuela, lugar do que nunca voltará.
Estas dúas voces femininas, altérnanse e ofrécennos, nunha viaxe emocionada e emocionante, a súa angustia, medo, raiba, pena e odio, e todo isto por ser présas dun destino despiadado que lles saíu ao camiño, como a tantos outros, e do que non puideron recuar.
O pecado que cometeron, no caso de Manuel, o esposo e pai, foi ter e ler libros e no de Helena, esposa e nai, non queimalos, conservándoos. María, a filla, o vértice que pecha o triángulo, leva esa carga ás costas ata o 22 de xaneiro de 1995, data na que, por primeira vez, pode “durmir pracidamente”.
Pero tamén hai espazo para o cinismo ou ¿será a chamada da conciencia? no personaxe de Andrés Varela (páx 23) / Andrés Suárez (páx 41), (¿errata?) . Este é deses que Celso Emilio definiu de xeito tan maxistral no poema “O asesino”, dicindo que “ Para il son as olladas derradeiras/que xermolan vindicta/nas revoltas de tódalas estradas”.
Xa na páxina 43 e co libro pechado, seguen permanecendo en nós os olores a lixivia, a humidade, a pan recén cocido, os colores do vestido azul de flores brancas (¡que acerto o deseño da portada e os interiores das lapelas!) e as palabras das protagonistas.
Helena: Meu home foi morrer a Albacete, lonxe da súa terra. Eu morrín nunha estrada. E non sei o que foi da miña filla.
María: Velaquí a miña historia. Triste moitas veces, e feliz en ocasións.
Había tempo que unha historia non nos conmovía así.
Sen comentarios
Publicar un comentario