Crac

Gustoume moito (sobre todo gocei con algúns versos) este poemario de Gonzalo Hermo publicado pola editorial Barbantesa: Crac. Poesía reivindicativa que fala de violencia e dor, da óptica "dos que viron extinguir o seu fogar e humillar a súa identidade". Poesía pensada coma un berro contra as imposicións. Berros mesturados con iconas da cultura contemporánea en poemas salferidos por diferentes tipos de violencia dende a explotación laboral máis infame ata calquera guerra transmisora de sufrimentos e odios. E de violencia á homosexualidade, ou mellor, á súa invisibilidade; porque cómpre tamén que sexa obxecto de denuncia e faltan palabras para a súa liberdade.

Agora ou nunca a escarlatina renxe para que a poidas oír.

Busca con ela o defecto da musa varón

barbeada e fetiche

a concubina

ríscaa.

Logo mánchalle as mans

e que outros lle corten os brazos para que aprenda a vestirse

de rameira e cerre as pernas.

O sexo

necesariamente

escríbese.

Fomos nós, cando todas as armas ficaron vencidas

amte a fame de bandeira.

A Patria

era o rostro ambiguo de Madame Lempicka.

O Desexo

un umbral.

Entón decidimos que o discurso era o único modo posíbel

de Revolución.

E vimos de repente revirarse contra nós as nosas armas.