Cráter

Lin Cráter de Olga Novo (Premio da Crítica 2011), publicado por Toxosoutos, con demora e interese, recoñezo que ás veces sen deleitación porque algúns poemas custábanme moito. En todo poemario, normalmente, hai poemas que me gustaría gardar para lelos de cando en vez e saborealos na súa xusta medida e hai outros que botaría ao lixo da memoria. Con este libro tan denso sucédeme o mesmo. É, porén, un libro que hai que ler, procuralo, volver a el. Nos poemas hai paixón, hai música, hai lava, hai soidade, hai liberdade. Resulta atractivo o variado do libro, os diferentes temas ou tratamentos dos poemas, fiados por unha deusa campesiña que marca os ritmos dos poemas e mesmo da lectura.

Atopei uns poemas moi axeitados para estes días "matemáticos" que celebramos no centro, que serán os que aquí transcriba, a pesar de que o elixido para deixarvos aquí sería "Análise de sangue".

 

O poema é "Concerto para cromosomas e cordas", pero como é moi longo recollo tan só algúns versos. Precioso:

Como arañas que se abrazan

as miñas pestanas encóntranse na noite

e mesmo ó pechar os ollos

vexo o teu balón de coiro

lanzado ó infinito da nosa aira de arriba

circulando entre os trevos e o arame da roupa

e os teus ollos de neno calculando a parábola exacta

descrita pola pelota entre as margaridas e o ar (...)

vexo a túa bicicleta humilde

que circulaba á velocidade dun astro

sen freos nin pneumáticos e algún radio roto

pero ti partías o espazo polo tempo

e a fórmula consentía con tenrura

levarte aló onde ti quixeras. (...)

Durmían as cifras a súa suma nos teus cadernos de contas

cansados de traballar

coas túas mans pequeniñas

as costras dos teus xeonllos mancados

brillan como a cortiza dun sol infantil

e a túa intelixencia íase facendo maior entre cereixas maduras

e pantalóns curtos

tocabas cun dediño un número que treme coma unha bolboreta

e sabías que o seu corazón podía dividirse en tres partes.

Mirabas talvez as cántaras do leite

e revelábase a eterna forma do cilindro

ninguén sabía que tres catorce dezaseis era un número pi

e ti

xogabas con el entre os grilos.

Volvías da túa mente brillante

tan humilde coma quen quedou en branco

no medio da neve

pero ti non o sabes.

Aprendín a contar con fabas que me dabas

a saber que un peón branco perdía a vida facilmente

ante unha raíña negra

que a combinatoria é unha arma sagrada

que se a dez garavanzos se lle saco tres

estou resultado e o resultado é sete. (...)

III.

Teorema:

Ti es o maior

eu a pequena.

Despexas o día cunha ecuación

saio ó sol a verte

íntegra coma a mazá que esperta segura da súa semente. (...)

IV

Cómplice amigo contemplo contigo

o arco da vella das nosas vidas

a álxebra da liberdade

as raíces profundas do polinomio do humor

o amor contido a partes idénticas no ácido nucleico(...)

E por se non che dixen que te quero

escribo este concerto para cromosomas e cordas

por se un día perdo a memoria e non recordas

que eramos un sendo dous

marabilla da matemática

enigma da metafísica

evidencia da vida.