En Espiral Maior poderedes atopar este Leopardo son de Pilar Pallarés, poemario que debo recoñecer a min non me gustou demasiado -quizais pola miña propia incapacidade de comprensión quizais polo momento non-poético-, a pesar de ser premiado polos escritores e escritoras galeg@s.
Dividido en tres partes, os primeiros consisten nunha búsqueda arredor da propia existencia: vivimos plenamente ou por pura inercia?; na segunda parte a voz poética vai falar de si mesma e será na terceira parte onde topemos a explicación ao título posto que atopamos o leopardo que caza(ba).
Estas palabras son só literatura?
Son vida adelgazada?
Son non-vida?
Chamas a se ensumir no propio cerco,
sucedáneos da dor,
remedos da beleza.
Tamén voces tensadas sobre o abismo
-carantoñas de horror, a indignación do público
que pagou en taquilla un simulacro-,
vellas nódoas de sangue nos veludos,
trazas de extinto amor, o ar enrarecido
polas miasmas do tempo.
Avento o corazón:
medran as lapas.
Sen comentarios
Publicar un comentario