Sempre hai un lugar para a poesía (XCIX)

Un sábado máis seguimos coa poesía proposta e traducida por Chus Pato. Hoxe traemos ao finlandés Olli Heikkonen.

Non digas o meu nome en van,
porque virei cando me chames. Veño a través do bosque,
os meus cornos cofeando musgo e cortiza
a miña respiración incorpórase ao canto da paxarada, para expandir o aire
follas molladas e agullas cariadas.
Osmo resina, osmo os froitos da sorbeira, osmo o desexo dos humanos.
Por que me necesitades? os meus cornos son óso
e só traen dor. Por que
abrides camiños, por que pavimentades o bosque?
Os meus pezuños perforan o asfalto.
Non me chames
non irei á sombra das túas maceiras. Non veñas ti
ao escuro do meu bosque. Non veñas
As raíces tomaranche os pes
os espiños esgazaranche a pel.