Ofrécenos hoxe a nosa prezadísima colaboradora Carme un cómic sobre violencia contra a muller que eu non coñecía, polo que o agradecemento mensual é dobre. Non só a lectura é interesante, senón que a reflexión final envolve o malestar que nos sacode a unha parte do país coa política reaccionaria que estamos a vivir ultimamente.
A día de hoxe, e no que vai de ano, morreron máis de trinta mulleres,
vítimas da violencia de xénero, e as vidas de moitas delas seguramente gardaban
algún paralelismo coa protagonista desta obra de banda deseñada, publicada no
2010 por Panini Cómics. Con guión de Sylvain
Ricard e debuxos de James, en ...Con locura, amor y malos tratos
nárrase a historia dunha parella na que se reproducen estereotipos sexistas que
desembocan en distintos tipos de agresións por parte da figura masculina.
Algunhas palabras do léxico del, todas
pronunciadas antes de comezar a relación sentimental, amosan axiña connotacións
pexorativas (“petardas, zorra, puta”). O primeiro golpe, tras casar,
xustifícase polas dúas partes. El di: “púxose
completamente histérica”. Ela afirma: “xuroume
que non volvería facelo”,“o meu caso non era tan grave”. Cando as malleiras
se fan habituais e ela decide contarllo á nai, personaxe que non deixa de
sacudir con cada unha das súas frases, esta quita ferro ao asunto con “todos os homes son un pouco violentos. É
hormonal” ou “casaches con el para o
bo e para o malo”.
Como elementos formais que inciden na
significación da narración, en primeiro lugar, está a ausencia de diálogo entre
os dous, aínda que comparten ben viñetas; en segundo lugar, que as súas caras
teñen trazos animalizantes e, por último, que non se coñece o seu nome.
Resulta terrible escoitala a ela, na conversa
cunha amiga, dicir “ e prefiro cen veces
a un home que me queira, que me desexe, que mo demostre a cada momento…aínda
que as caricias vaian acompañadas de bofetadas”e non menos desacougante, ler
que el, cando o funcionario na comisaría sostén que “unha denuncia sobre unha persoa nunca é unha parvada” , responde “
pero…non é unha persoa, é a miña muller”.
Libros coma este terían que ser lidos e
traballados nos centros de ensino de maneira obrigatoria. Por iso, cando
escoito e leo os contidos retirados da materia de Educación para a Cidadanía
polo poder político, argumentando que son susceptíbeis de “adoutrinamento ideolóxico”, non podo menos
que botar as mans á cabeza e lamentar o retroceso secular ao que nos están
sometendo.
Sen comentarios
Publicar un comentario