Tonas de laranxa

Cando era pequena e estudaba música, falábanme da linguaxe musical. Agora mesmo, sei exactamente o que é: cada páxina deste libro, cada palabra pendurada do fío transparente que sostén as constelacións, harmoniza unha obra de arte en si mesma. Abride o libro e deixádevos engaiolar pola súa música.

Recoñezo que fiquei pampa. Por vez primeira era testemuña da construción dunha obra de arte; esa é a sensación que transmite cada nova páxina: o pintor engade un novo brochazo ao lenzo, o escultor acada unha nova curva, o arquitecto estrutura unha nova liña, o compositor escribe unha nova sintonía..., eu soa, ante o Creador (es), chegando a me preguntar nalgún momento "esta palabra, quen a engadiría? A cal deles se lle ocorreu estoutra?" Abraiándome en cada nova páxina ante un libro que ía cobrando un arrecendo especial. Como non sentir ese olor a laranxa cada vez que cerraba o libro? Collédeo para gozalo lentamente, non o gorentedes para devoralo: ante os vosos ollos veredes pasar música, pintura, escultura, arquitectura, natureza...  arte tecida con filamento de papoulas que, ao abriren, recompoñen e murmuran palabras. Palabras que veñen para quedar.

Si, estou a falar dun libro, por se tiñades algunha dúbida: o último premio Xerais deu a coñecer que catro mans traballaran arreo para agasallar á Literatura Galega con poesía e música reunidas nunha soa novela: Tonas de laranxa de María Lorenzo Miguéns e Manuel Lorenzo Baleirón. Un galano de linguaxe.