Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

03/11/12

Sempre hai un lugar para a poesía (CII)

De Chus Pato, amiga, a quen agardamos ver proximamente na Real Academia Galega:


COMO SE AÍ
nesa nau
estiveran escritas as palabras
as que ocultan o significado
as que pronuncio
Estou aí
na infinita engranaxe de perpiaño
no telon que oculta os ceos
na ondaxe
As palabras están nos ollos de Adosinda
no interior dos seus ollos
de Adosinda

fóra
hortas
unha árbore de froita
espida 
amnésica

terdarei moito rempo en comprender que o meu matrimonio se derruba

Adosinda escribirá sobre os carburos

sobre a silicose
sobre os carburos

Perpetua dalará dos Doors
dos suicidas

pronto non serei senón sombra da cidade
da Alameda a Belvís

de Belvís a Arzúa
os meus pasos
desaforados


Adosinda loe o poema de Gilgamesh
descoñece a obra das poetisas sumerias
a obra de Enkeheduanna
de Nin-Shatapab
de Shibtu
de Kirum
escribe:
"a morte é o graal que da miña espiña pende"
os versos para Georg Trakl
"sorrin as biudeiras
negro é a suor que mece os insomnios da mapoula"

nese tempo longuísimo que é o imposíbel retorno con David
esa imposibilidade que dura xusto o tempo que Adosinda inviste nunha pasaxe
cara ao inferno

Venecia formara parte dese horror

así me recorda Inés
no absoluto  terror das miñas lágrimas

Adosinda escribe sobre a inexistencia de Odiseo
escoito a Monteverdi
o labirinto son as relacións patriarcais
as relacións ue fan posíbel a Antigona
que fan inaudíbeis as profecias de Casandra

toda a traxedia ática non é senón un remorso

entón Gúdula e`plicarame polo miúdo como seducir a David

os ollos de Carlota mirándome
esixíndome que remate dunha vez
que me divorcie

naquel verso no que despedimos a Perpetua

nun ferry
da Transmediterránea
os zapatos brancos de Perpetua
a nosa firma
a túa

o invento foi desesperado

comenzou entón a miña obsesión por Oriente Medio
pola estirpe dos Lusignac
polos reis de Xerusalen
por Pafos
por Antioquía

anos máis tarde cando Adosinda escriba a paixón de Heloísa por Abelardo
e cando Celina
a fotógrafa
filme esa paixón por Abelardo
lerei para David as primeiras páxinas dun libro
o enterro do Mariscal
o mellor gerreiro de Inglaterra

así é que novamente quedei embarazada

nacín con Saínza ás dez e media da noite
do catorce de outubro

Saínza é a verdera autora dos versos de Adosinda Eriz

Saínza é a miña ósmose
o lugar onde recoñocerme
o Paradiso
que era difícil
realmente difícil pasar alí o Nadal
entón aconteceu aquilo entorno ao teléfono
unha chamada telefónica

e pensei que todos nós
todos os que presenciaramos aquela intensa traxedia
a traxedia de Gúdula e David levabamos esa marca
a marca desa aniquilación
dese tempo ardido
e pensei que eses cinco anos
anos pasados no seo desa familia
forón os únicos felices
e esa felicidade, a culpa pola súa perda era o que desolaba a miña vida
como unha enfernidade que todos nós padeciamos
soños de abandono
soños nos que todo, sen que se puidese saber porque se bifurcaba

pensei logo nunha chama reflectida no espello
nunha chama que ela mesma era o espello
e que as miñas maos podían atravesala
porque todo en nós fora consumido polas vicisitudes que tiveramos que vivir
e que eran o eco daquela situación feliz
que nos foramos así devorados
reducidos a brasa
a cinza
emerxía aquela ferida e tornábase irrealidade a vida
soño e confusión o estar desperta
e realidade aquela outra vida abandonada
os cinco anos do meu matrimonio con David
a vida transcorrida naqueles  cinco anos
na casa de Gúdula e David
O que me atormentaba non era en si a dor nin o seu agromar
sinón a inversión entre os soños e o diurno
que os soños ocupasen a miña conciencia do real
e o real o lugar dos soños
Como se aquel amor fose eterno
se confundira coa eternidade
coa eternidade do sufrimento

como nun bosque a eternidade
e ese era o país das lágrimas
da serenidade
o camiño da morte
da razón
do suicidio

a casa iluminada
a casa onde se celebran festas
a casa de Gúdula e David

-a penas si sei se esta desgracia é miña ou tamén o teu destino

Adosinda recordara os traxes
os elegantísimos traxes de Inés
a maxistral escritora de relatos
 a meller do Comite Central

no pequeno museo de Vassareli
en Aix
de Provence.

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.