Ledicia Costas achéganos un libro de poesía indispensable: Xardín de inverno publicado por Everest, con fermosísimas fotografías de DNL (Daniel Puente Bello). Un canto á ausencia que poboa un xardín, unha ausencia-inventario daquilo que amamos e non está e por iso manca, e manca rebelándonos, non laiándonos, porque Ledicia non chora, prende unha candea na alma do lector para lembrar unha infancia segura que se esvae. Uns versos que conmoven e que nos falan de tristura e esperanzas a un tempo. Reconstrúe a autora unha intimidade infantil que decide partillar con tod@s nós para agasallarnos cun xardín fértil de figuras familiares, perdas e ausencia que poboan coma carballos libérrimos un bosque de luces e sombras que artellan poemas intensos.
As fotografías que acompañan o texto fanse necesarias ao mesmo tempo que precisas. Elementos naturais e arquitectónicos converten en metáfora cada nova páxina, nun paralelismo asimétrico co poema lido que converte o libro nunha dobre entrega poética.
para que nacera a nena azul
daquela eu aínda pensaba
que para que viñese unha
era necesario que marchara outra;
como un intercambio de humanas
que pasan dun mundo a outro
co sol batendo na figueira
dilatáronsenos as barrigas,
as das avoas por inercia
e a miña por imitación
alá polo mes de xullo,
azul abriu a boca para berrar
nun hospital de camas grandes
pero en lugar da voz
saíulle de dentro unha perla
con forma de estrela mariña
Sen comentarios
Publicar un comentario