Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

21/02/13

Cuervos

Xa sabedes que son lectora fiel de John Connolly, e a pesar do meu pouco tempo deste ano para a lectura, non podía deixar de concederlle un oco para achegarme ao seu último libro, Cuervos, publicado por Tusquets. Cada libro del confírmamo como un dos mellores no seu xénero, facendo que pase o tempo de xeito vertixinoso. De xénero moi negro (nena desaparecida), sórdido, dramático, e sen descoidar esa querencia del por todo o sobrenatural -o que a min menos me gusta- que nesta ocasión non abonda excesivamente, a historia resólvese con mestría, tocando a fibra máis sensible, pois cando falamos de nenas todo se dispara. Semella que a máxima de Connolly é que onde houbo un crime xa non se pode vivir. E sobre esta idea dá voltas a novela. Como vivir tras un asasinato?
Unha nota predominante deste autor é combinar os relatos intropectivos dos personaxes e a penetración nas súas mentes para amosar a personalidade de seres que son instrumentos do mal ou vítimas da depravación. Para entedermos mellor que o ser humano pode ser pouco humano ou pode loitar contra a súa existencia para selo máis, aínda que non sempre o consiga.


En cierta ocasión, Louis me preguntó si creía en Dios después de todo lo que había visto y de todo lo que había sufrido, muy en especial la pérdida de Susan y Jennifer. Le di tres respuestas, probablemente dos más de las que esperaba. Le expliqué que me resultaba más fácil creer en Dios que no creer, porque si no creía en nada, las muertes de Susan y Jennifer carecían de sentido y razón, y prefería albergar la esperanza de que su pérdida formase parte de un designio que yo aún no entendía. Le expliqué que el Dios en quien creía a veces miraba en otra dirección. Era un Dios distraído, un Dios abrumado por nuestras exigencias, y nosotros éramos muy, muy insignificantes y muy, muy numerosos. Le expliqué que entendía que a veces le pasara eso. Mi Dios era como un padre que siempre intentaba velar por sus hijos, pero uno no siempre podía estar al lado de sus hijos, por más que se esforzara. Yo no estuve al lado de Jennifer cuando más me necesitó, y me resistía a culpar a mi Dios de eso.

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.