Sempre hai un lugar para a poesía (CVII)

Un poema de Anne Sexton que vin no blogue "Escola do resentimento":

Querer morrer

Agora que o preguntas, a meirande parte dos días non consigo recordar.

Camiño vestida, sen pegadas desa viaxe.

Logo a case innomeable luxuria regresa.

Nin sequera entón teño nada contra a vida.

Coñezo de sobra as follas de herba que mencionas

os mobles que puxeches baixo o sol.

Pero os suicidas manexan unha linguaxe especial.

Igual ca os carpienteiros, queren saber que ferramentas.

Nunca preguntan por que construír.

Dúas veces me expresei con total simpleza,

posuín o inimigo, devorei o inimigo

aceptei a súa arte, a súa maxia.

Deste xeito, pesada e pensativa,

máis cálida que o aceite ou a auga,

descansei, babexando polo burato da boca.

Xa nin penso en expor o meu corpo á agulla.

Ata a córnea e os mexos sobrantes se perderon.

Os suicidas xa traizoaron o corpo.

Nacidos sen vida, nin sempre morren,

pero, deslumbrados, non dan esquecido unha droga tan doce

que mesmo as nenas ollarían cun sorriso.

Botade toda esa vida debaixo do lingua

que, por si mesma, se torna unha paixón!

A morte é un óso triste; cheo de golpes, diríase

e, no entanto, ela estame a esperar, ano tras ano,

para sandar delicadamente unha vella ferida,

para libertar o meu alento da súa prisión cruel.

Abaneando, así se atopan ás veces os suicidas,

rabiosos ante o froito, unha lúa inflamada,

deixando atrás o pan que confundiron cun bico,

deixando a páxina do libro aberta ao azar,

algo sin dicir, o teléfono descolgado,

e o amor, calquera cousa que fose, unha infección