Lo que esconde tu nombre

Puntual coma sempre, Carme recoméndanos unha lectura que lin no seu momento. A ver se coincidimos!

De actualidade, por ser a recente gañadora do premio literario máis mediático, Clara Sánchez obtivo o Nadal no 2010 por Lo que esconde tu nombre (Destino). Unha novela escrita cun estilo espontáneo e fluído na que  coñecemos a Julián, quen adica toda a súa enerxía  a vingar o horror sufrido por el e milleiros de persoas máis nos campos de concentración nazis. Ese é o obxectivo que o leva desde a súa residencia na  Arxentina ata a Costa Azul, onde se lle aparecen, ás veces sen buscalo, distintas pantasmas do pasado.

                Neste camiño atopa a Sandra, quen, sen querelo, se verá envolta nun sarillo moi perigoso que acabará por permitirlle ordenar unha vida sen rumbo . Estas son as dúas voces que se alternan na novela, descubríndonos toda unha galería de personaxes, nos que sobresae os Christensen, matrimonio noruegués que acolle a moza na súa casa e  que tras a súa aparente docilidade, agochan verdades atroces que dan arrepíos só de pensar que traspasan a ficción.

                Mais, a pesar de ser unha lectura entretida pola acción e intriga, atopamos algúns “peros”, como a pouca distancia entre os dous discursos narrativos , algo que non resulta crible se temos en conta que un corresponde a un ancián de máis de oitenta anos e outro, a unha moza de trinta. Tamén se bota de menos un maior trazado psicolóxico dalgúns dos personaxes máis sinistros e información sobre a súa historia ata chegar ao Levante, ou as reunións secretas e a xerarquía que había nelas, aínda que isto implicaría cambios na estrutura narrativa da novela.

                Recomendable.

“Salí del lugar prohibido con el corazón a mil por hora y dejé la puerta como la había encontrado. Fred seguía hablando solo y no se oía a Karin. Me metí en le servicio, oriné, tiré de la cadena y me lavé las manos. Y casi pegué un grito al abrir la puerta y encontrarme con Karin frente a frente.

-¿Te encuentras bien?

-Sí, muy bien-contesté extrañada.

-He retirado la tetera del fuego –dijo-, no paraba de pitar.

-El tiempo pasa volando, ¿verdad?-dije como explicación.

                La puerta de la salita continuaba como yo la había dejado, Karin no parecía haber reparado en ella y no la había cerrado.” (páx. 284)