A illa de todas as illas

Estou situada ante a miña propia deturpación. Explícome. Se leo un libro dunha persoa a quen lle teño cariño e que ademais está ilustrado por unha persoa á que adoro, sei firmemente que non vou ser obxectiva. Como selo se cando o abro as miñas mans tremen coa emoción do recendo das letras que vén de escribir Xabier Docampo e as ilustracións marabillosamente inconfundibles, doces e delicadas do meu ilustrador preferido Xosé Cobas? Non. Non son obxectiva. E iso fai que desconfíe de min mesma. Hai demasiados sentimentos polo medio.
A segunda contrariedade tamén emana do meu xeito de ler este tipo de lectura, cunha parte do pensamento no meu alumnado, tentando averiguar se eles gozarían do libro que teño nas mans ou non, se lles interesaría. Mesmo cavilo: "son eles e elas amantes das illas?"
Aínda por riba, fixen outra trampa e comecei polo final. A illa de todas as illas,  nunha fermosa edición que a editorial Xerais nos ofrece nun lene papel e nunha colección que xa nos conquistara canda Un rato díxolle á lúa , engade como epílogo un ensaio informativo sobre libros que lle serviron ao autor como fonte de inspiración destoutro que temos nas mans; útil para calquera persoa, imprescindible na miña profesión. Profesión que o autor leva no sangue, claramente; algo que se agradece. “Viviremos, se queremos, nunha illa deserta” é un recoñecemento, ademais, a este tipo de libros de aventuras que el ama intensamente.
Si. A illa de todas as illas é unha homenaxe aos libros de aventuras que transcorren en illas e á literatura en xeral. Por iso, os protagonistas que nos enredan vivirán na metaliteratura, posto que moitos dos acontecementos que lle suceden serán vividos como parte dalgúns deses libros escollidos polo autor e formarán parte asemade do propio libro escrito por Docampo. Todo un exercicio literario no que Xabier se manexa con soltura. A imaxinación ao poder, case podería ser a frase que describa a lectura. Pasear da man de Stevenson, Golding, Defoe, Verne, Tournier, Scott O´Dell… ao mesmo tempo é un luxo, abofé. Salferidas ademais a páxinas con frases que o autor introduce para contaxiar ese pracer lector que el sente:  “cando les sen atender a cousa ningunha que non sexa a historia que estás lendo, todo canto alí sucede, pásache a ti”. Que lemos, un soño? Unha fantasía? A néboa tamén nos envolverá a nós para esmorecer na nosa propia realidade; que bo xeito de nos evadir!
Porén, eu atopo unha tacha no libro, algo do que xa nos avisara o autor no epílogo (porque o lin antes!): que os parágrafos en inglés hai que buscalos para saber o que din... se non sabes esa lingua, claro. Para o meu gusto, e pensando tamén no meu alumnado -un tanto lacazán algúns deles- consíderoo un erro. Non sei se debería estar traducido ou se debería ter unha anotación á marxe coa tradución se o autor considera imprescindible que estea nese idioma para darlle maior credibilidade á historia, pero é algo que a min, particularmente, non me gusta. De feito, saltei os parágrafos con total impunidade. Mea culpa! Ese didactismo que conleva este feito, unha vez máis, é a parte negativa do relato. Sempre desde a miña óptica particular. Agora mesmo, ao rematar os exames, procuro algunha alumna lectora para que me dea a súa opinión... e ogallá sexa eu a errada!