Vinte en escena

A verdade é que resulta ben curioso e ben atractivo o feito de chegar a ler un libro de poesía porque un alumno está tan entusiasmado coa súa lectura que acaba contaxiándote: así é o que me aconteceu a min. Porque este libro de Rosalía Fernández Rial publicado por Positivas vén a ser como un libro de cabeceira do meu alumno de 1º de Bacharelato Alberto Fariña. E claro, había que lelo. 

E ten razón: comparto con el a súa paixón. Gustoume este Vinte en escena que representa vinte escenas didferentes onde as persoas que normalmente non teñen voz adquiren aquí todo o protagonismo. Polos seus versos pasean prostitutas, mendigos, drogaditos, tolos... deitando un mundo de palabras desoladas e de ceos estrelados. Estamos sós e necesitamos non estalo. Miramos o ceo e necesitamos contemplalo. Somos música e cómpre producila nos nosos oídos. Somos palabra e producimos poesía. Nas rúas. Nos camiños.

Demasiado frío

para durmir-di o carambelo dos teu labios-

Demasiado frío.

E á cidade non lle caben 

os nosos corpos

nos seus petos.

As torres defensivas

do meu castelo de cartón

son dous cubos de lixo.

Nas súas bolsas conxeladas

gardo o silencio das estrelas:

para amansar os malos soños.

A luxuria daquel bidón
abriu ante min
un só beizo enferruxado.
E eu dilatei a súa lascivia,
prendéndolle lume dentro;
para invocard ó bailador incombustible.