En Grand Central Station me senté y lloré

Publicado por Periférica, En Grand Central Station me senté y lloré de Elizabeth Smart non é unha novela, coido, é unha enorme declaración de amor, ou máis ben un longo poema amoroso novelado. A definicón é difícil, desde logo, cando estás ante un libro así. E non, non é prosa poética tampouco. Ollo. Simplemente existe unha estreita relación entre a novela e a poesía. Ou iso é o que eu creo. En realidade é unha autobiografía onde a protagonista conta a súa relación extramatrimonial cun poeta. E a dor que supón ser "a outra". A que ama con paixón nun hotel. A que se agocha. A que ve á parella "oficial" e ten que mirar para outro lado. A que sofre en silencio. A que nada pode dicir porque o máis importante é non perdelo. A que pensa no suicidio. A que queda embarazada. A que bebe canda el, a que pelexa con el. A que sente o rexeitamento familiar nunha sociedade tradicional.

O libro, a novela, é unha viaxe interior e persoal dunha adicción autodestrutiva por un home. Unha muller que escribe sen ocultamentos sobre a paixón, sobre o amor, sobre o sexo, sobre a necesidade física e case patolóxica que sente por ese home casado que nunca, nunca, deixará a súa muller para cambiala por ela.

Un libro escrito desde o desgarro da alma, cunha linguaxe chea de referencias literarias.