Pediume Xina Vega que escribise un texto sobre A lúa da colleita para a revista en papel "Tempos Novos". Agradecida quedo a Xina por esta oportunidade. Agora que xa teño a revista nas mans, amósovos o alí escrito por min:
Afirma a autora de A lúa da colleita, Anxos Sumai, que non sabe por que a len, tan só sabe por que
escribe. Só os lectores e as lectoras poderán contestar unha dúbida coma esta.
Fácil, por outra parte, de responder, despois de achegarse a este o seu último
libro e sermos quen de gozar cunha obra apaixonante e diferente. Iso si, unha
novela pouco compracente co posible lector ou lectora que debe estar alerta en
todo momento, procurando aqueles signos agochados, quizais baixo palabras,
quizais baixo puntos -suspensivos ou non- para tentar comprender unha atmosfera
que por veces tórnase irrespirable. E intensa.
Declara tamén a
autora que a historia atrápaa. Tamén iso sucederá a quen teña o libro entre as
súas mans: verase firmemente capturado nunha tea de araña da que, pensará, só
poderá fuxir cando remate de ler. Errados andabamos: Nuria e Bet, protagonistas
–ou protagonista?- seguirán vivindo connosco aínda ben tempo. Non nos tolearán,
por sabermólas imaxinarias, pero si nos retorcerán de cando
en vez as sombras multicolores dos días húmidos do noso inverno. Chegaremos a
reconciliarnos con elas?
Porque se ben a
novela que nos ofrece Anxos transcorre nos días de sol do verán, nós lémola nun
inverno devastado por continuas cicloxéneses explosivas. Curioso. Curioso
sentir esa calor da que nos fala a autora e que lle serve para contrastar cos
sentimentos da protagonista. Curioso que namentres nós, lectores e lectoras,
sintamos unha caloriña de mar mentres oímos os refachos de vento e convivamos
coa escuridade que mergulla a protagonista. Unha escuridade maiormente
comprensíbel na invernía estacional da nosa terra.
Quizais sexa grazas
á nosa posición, quizais sexa a que nos situemos ben afastados por estar do
outro lado das páxinas. Acomodámonos nós no Monte Xiabre para contemplar unha
acción que nos envolve? Somos quen de non inmiscirnos? Ou, pola contra,
desexamos berrar que a verdade só se topa nun mesmo? Quizais sexamos só
observadores na distancia, pero... daremos fuxido moito tempo de Bet?
Permaneceremos impávidos ante a violencia? Gozaremos ao sentírmonos seguros?
Estámolo? Será unha resposta afirmativa porque comprobamos ao final da lectura
que esa dualidade, esa violencia contra un mesmo, é exercida só en determinados
casos, como a que ocupa a nosa protagonista. E de novo un quizais. Quizais
agora miremos arredor con outros ollos, vendo a violencia diaria como algo
implicitamente establecido por unha sociedade que non nos gusta pero da que
formamos parte. E quizais sexa esa a intención da autora: facernos cómplices e
sabedores de que calamos día tras día, que vivimos alleos a aquilo que, por
forza, concírnenos. É sempre máis doado mirar para outro lado. Non reaccionar.
Non observar. Non buscar dentro de nós mesmos un mínimo de complicidade que non
fose estática, que berrase para tentar desequilibrar o que vive nun
desequilibrio continuo.
E os quizais
continuos que nos provoca o libro convértese nunha soa seguranza: convidarvos a unha lectura que a ninguén
desagradará.
Sen comentarios
Publicar un comentario