Estamos de noraboa! Volve Carme a colaborar co noso blogue. Botabámola de menos e aquí está... con triple recomendación. Case nada, unha novela, un cómic, un filme. Todo un luxo nun só post. Así que... grazas miles, Carme!
Ás veces, provoca
certa preguiza reler obras que, por currículo, hai que explica curso tras curso
nas aulas. Mais hai bastantes autor@s aos que non desagrada voltar, máis ben ao
contrario, e un deles é Stefan Zweig.
Aproveitando a relectura de Novela de xadrez, recunquei en Carta
de una desconocida, na editorial Acantilado, e non se trata de descubrir aquí e agora a valía
dunha figura como esta, pero si recomendalo unha e outra vez. Se atendemos á
credibilidade do argumento desta novela, este non pasaría nin o primeiro
filtro. Pois quen pode pensar que unha muller lúcida, entre os trece e os vinte
e nove anos, vive cunha única obsesión? A de que a vida lle regale a
oportunidade de ver, rozar, falar ou sentir ao causante de todos os seus
desvelos, un famoso escritor, vividor e mullereiro, que se converte no seu veciño.
A través do xénero epistolar, a
protagonista cóntalle ao seu amor, nunha carta de vinte e cinco páxinas, toda a
súa vida de entrega. El nunca reparou nela, excepto en dúas ocasións ben breves:
da primeira, nace o fillo, e será este a razón da longa misiva, na que atopará
a verdade e descubrirá a razón desas
rosas brancas, o día do seu aniversario.
El, suxeito sen saber; Ela,
obxecto con coñecemento de causa. Unha historia triste que engulimos
rapidamente pola beleza das palabras xustas e o ritmo axeitado.
E falando de historias tristes,
a do propio autor, que se recolle agora nun cómic de Sensik & Sorel chamado Los últimos días de Stefan Zweig (NormaEditorial, 2014) e baseado nunha novela do mesmo título. Obra que comeza cunha
chiscadela gráfica á Novela de xadrez e na que se conta a
viaxe en barco de New York a Brasil do escritor e a súa segunda muller, Lotte e
como será Petrópolis o derradeiro lugar do seu exilio. Quizais, ás veces
renxan, por algo ridículos, os diálogos amorosos do matrimonio, en particular,
e o guión en xeral, pero esas eivas quedan compensadas pola marabilla das
ilustracións. Ademais, permite matinar sobre os perigos dos totalitarismos e a
desgraza de tantas persoas, que querendo fuxir deles, non conseguiron escapar
nunca, como no caso deste autor de orixe xudía.
Por certo, unha delicadeza a
versión cinematográfica de Carta de una desconocida, con Louis
Jourdan e Joan Fontaine nos papeis protagonistas.
Sen comentarios
Publicar un comentario