Sempre hai un lugar para a poesía (CXIV)

Vin este poema no Facebook de Dores Asorei:

O Meu Río No Teu Mar

Estudaba o mellor xeito
de beberche as marusías
relambendo a escuma branca
entre as túas simetrías.
Rubías ao mastro maior
abrindo as pernas devagar
lambéndome a néboa salgada
nas cónchegas das túas mans.
Envolvíache as velas no solpor
con cordeis que trenzabamos no abrente,
e xuntabamos milleiros de cabos
cos que te afianzabas no meu ventre.
Achicabas de vagar a proa
aspirando o líquido incipiente
entre poros de néboa miúda
secándome a lingua balbuciente.
Manexaba o temón con forza
na túa tormenta oxival
abrindo coa quilla as mareas
na calma do teu vendaval.
Afogabas nos berros do naufraxio
suplicando auxilio dende o tifón
e sempre se cumpría o bo presaxio,
a tremenda e sublime colisión.
Desexado e inevitable
era o meu desembocar,
o meu río no teu mar
de pura luxuria amable

Carlos Da Aira