Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

18/06/15

Diario de un despecho

Absolutamente sorpresivo este álbum de Raquel Díaz Reguera e Irene Mala que publica Thule: Diario de un despecho -Tragicomedia del olvido-. Un diario de desamor, de paixón, de dor, de desesperación, de sentimentos encontrados. Unha muller tenta esquecer a dor dun amor non correspondido coa maxia da escritura, da poesía, da canción, da reflexión. A dor física, a furia das bágoas e da soidade, da rabia. Unha montaña rusa de sentimentos que a nosa protagonista debuxa no papel, mentres ama e odia constantemente. Diario adubiado con citas literarias e -como non- estupendas ilustracións. Un álbum que se afasta desa idea que aínda permanece nalgunhas persoas de que este formato é infantil. Nada máis lonxe.



Presentimiento y certeza.
Antes de que acabes de decir adiós
ya te echo de menos una eternidad.
Tres años de “ti conmigo nada”. 
Definitivamente nada.

Por invocar al olvido en reunión de urgencia,
 a mi olvido de ti quiero decir,
como  has cortado con tijeras de escarcha
los lazos que nunca nos ataron, 
voy hablar al papel con tinta china.

Comienzo éste diario de un naufragio. 
Debo aclarar que nunca tuve dudas, 
con cada marejada de silencios , 
tú me lo recordabas:
me embarcaba enfrentándome a los mares
a bordo de una cascara de nuez.

Ahora, a las siete de la tarde de un reloj implacable,
de minutos que avanzan sin avanzar minutos,
ya no eres más que todo lo que debo olvidar,
Me toca desarmar a los recuerdos, 
que estratégicamente me avasallan,
hasta que no me duela recordarte.

Hoy se me hace imposible
pensar que habrá una vez
en la que sea capaz de imaginarte 
sin que me queme el aire en que no estás.
Insolvente de amor, desterrada de ti.
No quedan más peldaños para seguir bajando 
a lo más hondo de la  pena inmensa.
Así me dueles.

SORPRENDENTEMENTE BIEN.
Medio día.
Domingo y primavera. He abierto los ojos y ya estabas ahí.
Dicen que se está curada de una herida de amor cuando el primer pensamiento del día 
no te lleva irremediablemente a el causante de tu desvelo. 
Creo que aún me quedan unos cuantos despertares. 
Sin embargo, he salido a las calles y resulta que estaban puestas,
 el mundo no se ha derrumbado fuera de mis cuatro paredes. 
¡¡¡ Puedo confirmar que hay vida después de ti!!!

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.