Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

26/09/15

Presentación de "Rastros con enrugas"



 Deito aquí o texto da presentación do libro Rastros con enrugas de Xoán Carlos Domínguez Alberte. Unha presentación que tivo lugar onte á noite na Libraría Vagalume de Lalín.

O primeiro que sorprende ao lector cando se achega por primeira vez á obra de Xoán Carlos Domínguez Alberte é a reivindicación que supuran todos os seus versos. Debo recoñecer, en primeiro lugar, que nada lera deste poeta. É por iso que cando comecei a lectura dos seus versos lembrei inmediatamente un libro que lin hai pouco chamado “En legítima defensa. Poetasen tiempo de crisis”. Porque a poesía de Xoán Carlos está inzada de chamamentos a unha parte xorda da poboación: aquela que goberna. O seu compromiso social destaca por riba de toda cuestión poética, e iso agradécese; agradécese a súa ollada crítica sobre a dor que o tempo que estamos a vivir procura e agradécese a denuncia que realiza, sinalando claramente os culpables de tanta dor. Asemade, a súa conciencia social e política faino solidario e defensor do público, atendendo especialmente á Educación –da que el forma parte como profesor de ensino secundario- :



O GOBERNO MANTÉN CONVENIOS

COA EDUCACIÓN PÚBLICA

EN CINCO CENTROS PRIVADOS

CON CRUCIFIXOS

QUE CLASIFICAN POR SEXO

OS ALUMNOS E AS ALUMNAS.  (PÁXINA 29)



e á Saúde:


PUBLICITAN COMO REMEDIO
QUE A DÍA DE HOXE SE FAI
CADA VEZ MÁIS NECESARIO
EXTERNALIZAR SERVIZOS.
RESULTA MOITO MÁIS TERAPÉUTICO
CA ANUNCIAR A PRIVATIZACIÓN DE HOSPITAIS  (PÁXINA 42)



O libro vai debruzando pouco a pouco e con ironía a realidade que nos tocou vivir. Non marcha lonxe nin a outros tempos. O autor sabe ben que desta volta a realidade supera á ficción e ten suficiente material para falar del na súa poesía. Por iso comeza o libro cunha dedicatoria ben especial: “A todas as vítimas da pobreza do capitalismo do capitalismo da pobreza”. Canda esta temos que facer mención a outro detalle que, cando menos a min, resultoume ben chamativo: a cantidade de citas e de fragmentos poéticos que salfiren o texto, coma se dun acompañamento propio se tratase; voces que se unifican nun clamor de denuncia social, de compromiso que, coma latexos, se incorporan ao texto que nos ofrece o poeta.

A denuncia poética que estamos a ler fere, como fere a realidade, e Xoán Carlos olla criticamente o día a día dunha sociedade que non sabe enfrontar a violencia sutil á que é sometida, e pola que el sofre dende a súa perspectiva poética. De aí que o seu mirar repouse en todos os espazos posibles: hospitais, colexios... mesmo accidentes coma o do AVE (PÁXINA 41) e achégase a un rural que desaparece ou a unha lingua que sofre baixo o estigma da supremacía doutra.

Porque a Literatura social é necesaria, porque o tempo que resistimos arestora cómpre enchelo de voces que falen de liberdade e igualdade, palabras case ocas que se utilizan con descaro baleiradas do seu contido primixenio, deturpándoas e ennegrecéndoas en boca de políticos e maltratadores. Precísanse potentes amplificadores de voces denunciantes, de compromisos literarios máis alá de egos e persoas, de voces xustas que auxilian torturados polo silencio dunha verdade agochada unha e mil veces.

LEMOS ENTÓN OS “DEZ MANDAMENTOS DE DOUTRINA POPULAR PARA TEMPOS DE CRISE”: PÁXINA 28


De todo isto infírese a necesidade de libros coma “Rastros con enrugas”, libros que diseccionan a fouteza hipócrita daqueles que teñen máis e oprimen ao máis débiles, heroes anónimos estes que tentan sobrevivir nunha maraña de dificultades, nun riso perpetuo dos poderosos que oprimen dende as súas cadeiras os silencios, os prantos, os anceios dunha vida mellor que non chega.



Aínda que deberiamos ter comezados, quizais, pola portada, ou polo título, e agora o deixemos para o final, veremos como a esta, deseñada por Baldo Ramos –ao igual que as ilustracións esparexidas polo libro- ocúpaa unha rosa vermella e arame, símbolos indiscutibles de sufrimento e opresión, indicadores totais do que nos imos atopar ao abrir o libro. O  título “Rastros con enrugas” , amosa o paso do tempo, a experiencia, as fendas que este vai deixando na face individual das persoas, máis fondas canto máis sufrimento. Resulta que 


NON É PEOR QUE SEXAMOS

XENTE POBRE

CA POBRE XENTE (páxina 81)

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.