La niña perdida

Remato con nostalxia esta saga que me mantivo xunguida ao sofá nestes últimos días, un diario de vida, de vidas, de cidade. La niña perdida céntrase na dor da perda, pero tamén é unha descrición detallada de Nápoles, da corrrupción política, de reviravoltas do poder que podemos importar ao noso país; se no anterior libro falabamos de teorías feministas e políticas, neste falaremos tamén da cidade como espazo indivisible de canto suceda, de protagonista de corrupción, de morte, mais tamén de amor. É tamén un diario de tristura porque a amor dunha nai será sempre o máis grande. E é tamén a ilusión da amizade eterna. Supoño que é todo isto e moito máis.

Elena Ferrante pecha unha saga memorable con este La niña perdida que publica Lumen. Sei de feito que moitas destas personaxes veñen de apoderarse de min e permanecerán convivindo comigo durante un tempo. Porque deixa unha asemade unha sensación irremplazable de mudanza, de reflexión. E unha bocanada de pesimismo, porque non hai connivencia con personaxes de papel, senón que a vida é dura, e durá será a vida destas mulleres que tensan demasiado dun fío que non sempre é fiable. Por iso hai miseria humana, e tanto que a hai, por ser unha característica de noso que nos mergulla naquilo que tantas veces pretendemos evitar e non sempre somos quen de facelo.  Son moitas páxinas intensas como para esquecer facilmente a Lenu e a Lina.
Outra das cualidades que presenta este libro -xunto cos anteriores- é a evolución psicolóxica dos e das personaxes, dos cambios de opinión, das desavinzas interiores. A narradora que escribe, e se confesa ante o lectorado, quere crer nun amor romántico ao mesmo tempo que é consciente de que este non existe, é tan valente que confesa amar un home máis cás súas propias fillas, pero tamén é quen de evoluír e deixar atrás un conto de fadas do que xa non é protagonista. A maternidade, con todos os seus claroescuros, é peza reinante nas páxinas deste libro.
Outro tema fundamental é como a sociedade culpabiliza sempre á muller. Neste caso porque é ela a que pide a separación, porque é ela a que comete o adulterio... non é doado nunha sociedade tradicional como a italiana -ou a galega- dos anos setenta. O traballo da muller como tema está moi ben reflectido, a necesidade de ser autónoma economicamente, a sociedade que culpabiliza, o coidado dos maiores... hai moitos temas que ao longo das páxinas fanse importantes e non debemos desdebuxalos entre unha trama que, iso si, mantense apaixoante.
Coido que é, sobre todo, unha saga de mulleres. Son elas as protagonistas, e dentro dese coro de personaxes, son as mulleres quen toman iniciativas, quen fan e desfan, quen mandas e reprenden. Son elas as importantes, a pesar dos mafiosos -homes- que herdan, por certo, un libro vermello da súa nai. Elas teñen a voz e así nolo transmiten. Unha voz propia e intransferible.