O escultor sae a escena coa súa camisa nova,
pousa as mans sobre o atril, tira o papel do peto
e antes de dicir nada lembra os mortos de Angrois.
Neste verán de bronce e non de ouro vexo o corpo
dun tren abandonado e aqueles dous cativos
de camisa vermella a xogar no vagón da vila
ferroviaria. Aqueles dous cativos que ollaban
para a cámara no medio da ferruxe, cun sorriso
de dentes asimétricos. Imaxes que gravou o home
que tanto amei. Imaxes que ninguén montou
aínda, igual que os nosos ollos non precisan montar
ningunha das imaxes que pasan pola retina
desde a hora do nacemento até a hora da morte.
Desconfiade ante todo da intelixencia humana.
Volvede crer, como as mans do escultor,
nunhas poucas palabras. Lembrade a policía
pola rúa, o son dos helicópteros, os parentes
saudando os seus mortos no Multiusos do Sar,
ringleiras de persoas na Alameda para dar
o seu sangue e as luces e as cantigas do campo
da festa, que en toda a noite non pararon de soar.
No seguinte verán subín a Angrois pero nunca
cheguei a ver a curva. Cando volvín á casa
o home que tanto amei lía de novo os poemas
que escribín o verán no que nos coñecemos.
A historia ás veces é un camiño de dobre dirección
e outras veces parece unha vía morta. O escultor
mete o papel no peto, que nas súas mans parecía
un pano branco, e antes de rematar lembra
unhas poucas palabras de Asorey nos anos trinta,
case mudo despois de oír falar a Bóveda. “Terra
a nosa!”. Pero nós non amamos a posesión
da terra. Amamos a verdade da súa voz,
o tacto da verdade que os poderosos temen
e que nin tan sequera eles poden silenciar.
MARÍA DO CEBREIRO
Sen comentarios
Publicar un comentario