Comecei a ler este libro antes de ir ver a Pierre Lemaitre a Santiago esta semana, pero en época de exames pouco tempo teño para gozar da lectura e aínda agora veño de rematalo. Lemaitre non defrauda nunca, non podía ser doutro xeito, e en persoa encantoume.
Recursos inhumanos, publicado por Alfaguara, combina a novela negra coa denuncia social e atrapa o lector nunha voráxine de acontecementos dos que é díficil subtraerse; moito menos cruento que a saga do detective Verhoeven (extraordinaria) segue a poñer os pelos como escarpias nalgúns capítulos; e transmite a dor, esa dor dunha persoa que necesita traballar, que quere traballar, dese parado de longa duración que, desesperado, aferrarase a un cravo ardendo. Isto consegue que esteamos ante unha novela diferente, negra si, pero tamén social, que ás veces, sobre todo ao principio e mesmo cara á metade, decae un pouco pero que vai in crescendo; porque naquel momento semellaba que xa estaba todo feito, e o valor deste autor consegue precisamente iso, xirar cara ao inesperado, causar unha perplexidade maiúscula que atenaza a gorxa. A desesperación e a desesperanza son os eixos sobre os que se vertebra o argumento, os detonantes dunha loita desigual e sorprendente que retén a ira como tema da novela. A partir de aí, sempre Lemaitre, quen conxuga o rocambolesco ou o esaxerado coa realidade e a credibilidade.
Para min non é nin de lonxe o mellor del, pero segue convencéndome.
Sen comentarios
Publicar un comentario