Nunca mascotas

Paula Carballeira achégase a un novo mundo poética a través da editorial Galaxia con Nunca mascotas, defendendo o punto de vista animal que non ten por que servir como "mascota" dos humanos posto que eles teñen a súa propia dignidade e independencia. Por iso o libro é unha reivindicación da liberdade, tanto persoal como colectiva. Unha liberdade tan necesaria como a existencia de leis xustas. Eu, non sei por que, pensei inmediatamente na maternidade subrogada, porque esas mulleres que "aceptan" levar no seu ventre o aluguer dun neno, non ten a liberdade necesaria para decidir, pertence a alguén, ou a algo, neste caso á necesidade de supervivencia. Por iso pareceume que o de "nunca mascotas" era unha metáfora especial, un sinónimo de desexo de liberdade, unha advertencia de que ninguén pode ser propietario doutro ser vivo. O feito de que o título escollido sexa feminino tamén me leva á loita pola igualdade. Paula Carballeira xoga coas palabras e cos recursos, procurando unha reflexión agochada tras emocións ou sentimentos. Nesta reflexión a liberdade é o punto principal a acadar.

Os poemas están protagonizados por animais de todo tipo: insectos, paxaros, peixes, mamíferos... e con eles como representates paseamos por unha sociedade dominada pola soidade, o medo, a discriminación... pero nesta sociedade, aínda así, queda espazo para a parte positiva: a tenrura, a amizade, a esperanza.

Así é a vida real, contraditoria.