No, mamá, no de Verity Bargate, publicado por Alba na súa colección "rara avis", é un libro cando menos sorprendente, dende o principio ata o final. Sorprende e apaixoa por igual, por iso, como boa novela curta, déixase devorar. Unha protagonista que desexa ter fillas e no seu lugar ten fillos, e iso non o acepta. Como non acepta un matrimonio que está acabado dende hai moito. Unha depresión que profunda máis e máis e nos tira canda ela, caendo nun abismo insondable, pouco a pouco, a cámara lenta, porque a protagonista ten moi pouco ao que aferrarse e nós sentimos ese baleiro. E destaca algo moi curioso: a alianza dos homes fronte á incomprensión, fronte á unha muller que está á deriva. Unha deriva provocada pola maternidade non desexada, pola soidade, polo baleiro existencial.
De fondo, o intento de salvación da protagonista por medio da lectura: Orlando de Virginia Woolf, En Grand Central Station me senté y lloré de Elizabeth Smart, El fin del romance de
Graham Greene... relacionados co propio motivo argumental desta novela curta.
Unha pequena xoia, moi diferente.
Sen comentarios
Publicar un comentario