Aínda
que non sexa luns, falamos de Luns de Eli Ríos, editado por Xerais. Luns como o comezo, o principio, o
primeiro día da semana. E logo? Ir máis alá, avanzando dende a dor. Porque Eli
Ríos golpea dende a primeira liña, non deixa risco para evadirse da
desesperanza. “Vou morrer” en primeira persoa sen intermediarios nin narradores, nunha novela que doe, nunha protagonista feminina que toma a palabra, bota un pulso, pero a si mesma e de paso a todas nós. "Vou morrer". Dúas palabras que nos acompañan continuamente, que
nos deitan unha realidade que desta volta convértese en novela, que nos doen pola proximidade, pola presenza dunha enfermidade que podería atacarnos en calquera momento. Poderiamos ser
calquera de nós. A protagonista, unha persoa normal cunha vida normal. Normal?
Non é acaso unha superheroína que leva unha vida que nin sequera lle deixa
espazo á enfermidade? Unha muller que non pode enfermar. Non. Ten que
seguir a traballar, a coidar dos fillos, da casa. Unha muller que debe seguir sorrindo. E imos descubrindo unha
realidade máis atroz, se se pode falar de que hai realidades máis feroces ca un
cancro terminal. Non ter dereito a enfermar, non ter dereito a deixar de
sorrir. Hai esperanza nunha vida que remata? Hai amor, amizade, que loite
contra a propia dor?
Unha novela que deixa que o lectorado poida descubrir as
imperfeccións dunha sociedade que exerce presión sobre as mulleres, unha muller
que conta a súa vida desde a súa propia visión, que escribe listas como un xeito de apreixar o tempo, ese que esvara entre os dedos sen percatarnos.
Cando remata a semana, a vida? Porque o final remata connosco, lectorado que se retrotrae nunha covardía desalentadora. Porque a voz que nos persegue dende esa primeira persoa, que se arrisca e nos arrolla, métenos na dor máis complexa, máis individual e máis social, na carrraxe dun final que preferiríamos que non existise. Nin na ficción nin na realidade. Pero está en ambas.
Sen comentarios
Publicar un comentario