El río que se secaba los jueves (y otros cuentos imposibles) é un libro de contos de Víctor González con ilustracións de Pablo Amargo que vén de editar Kalandraka e que fora publicado hai anos por Anaya. É un deses libros con moitos contos que convida a ler por separada, cada día un, un par deles, algúns máis... porque esa maxia precisa do seu tempo para ir apoderándose do lectorado. Cando menos, eu creo que hai darlle ao padal pequenas doses para que perdure o seu gusto. A colección desprende moito enxeño con humor, son contos moi ricos que abren portas e ventás que convidan a seren abertas e a seguir abrindo máis. Porque así, teremos máis posibilidades de seguir soñando. A receita, a maxia, deliciosa e doce. Porque a maxia impregna todas as palabras dos case cen contos do libro, acompañada de diversión e reflexión, de personaxes curiosos e sucesos imposibles, de amizade. E de ilustracións que se convirten en pequenos manxares exquisitos.
«Los habitantes de Chelm conocen una manera infalible de distinguir un pato de una pata. Le tiran un trozo de pan. Si el pato correo en su busca, es pato; si es la pata la que corre a buscarlo, es pata.»
Sen comentarios
Publicar un comentario