La forma de la oscuridad

E claro, seguín con Mirko Zilahy. O segundo libro chámase La forma de la oscuridad  -Alfagurara- e é, en efecto, novela ben escura que non deixa respirar, xa que sabe conxugar o seu autor  (esta segunda entrega paréceme mellor cá primeira) arte, relixión, mitoloxía e suspense. Novamente, nesa Roma descoñecida da primeira volta que agora se mestura con espazos coñecidos, mesmo museos; aquí percorreremos alcantarillas e lugares subterráneos conxugados co parque zoolóxico ou as termas de Diocleciano: o autor consegue que Roma sexa unha protagonista máis. Como dicía, chama a atención a trama enrevesada que Mancini ten que resolver, mentres -igual que sucede coa cidade- segue mesturando a súa vida tormentosa (agora non hai un detective que teña unha vida "normal"?) coa investigación. Unha investigación sen alento que -aí reside o mérito- mantennos pegadas ás súas páxinas. Que é real e que é imaxinario? Porque disto vai preciasamente o relato truculento que nos presenta: as alucinacións que unha mente "perturbada" sente. 

Recoñezo que unha das solucións que se nos propón non me acabou de convencer. Pero o libro cumpre a súa función: rescatarnos do noso propio mundo.