Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

20/08/19

Cada día contigo

Hai uns días daba por terminado o meu "annus horribilis". Falei demasiado pronto. Pensei que a morte ía darnos unha tregua, que ía dirixirse por outros camiños afastados. Pero non. Seguía por aquí rondándonos. Seguía a causarnos dor. Unha dor inmensa. Porque non cómpre ser da familia para amar. Non cómpre levar os apelidos nin compartir reunións familiares.
Sempre digo que tiven a sorte de herdar as amizades que me deixou o meu compañeiro de vida no IES Laxeiro. Un centro non que sempre me sentín querida. Pero agora, ese piso de abaixo que compartía contigo, Luís Gustavo Rodríguez Taboada, esa biblioteca que a ti che deixaba converter en corredor, doe. Como volver a entrar? 


Cada día contigo 

Sempre diciamos que eras tan grande coma bo. Que non servías para xefe de estudos porque non eras quen de enfadarte. Pero vaia se servías! Alumnado e profesorado adorábate. Dabas miles de oportunidades, estas que a ti che foron denegadas, porque a morte non quixo darche nin unha pequena tregua, esa que podía advertirche que nos rondaba pero que aínda podiamos seguir canda ti. Quedamos un pouco máis orfos no noso camiñar, quedamos sen ese "osiño de peluxe" xigante que adoitabamos dicir que eras. 
Agora, os corredores do IES non contarán os teus pasos, a biblioteca permanecerá agardando a túa visita para facer os sudokus, para corrixir exames, para contar que ías facer a recuperación da recuperación da recuperación... Entrar no vestíbulo mirando a porta de enfronte, sempre aberta, sempre disposta a nos recibir, a nos escoitar, xa non será posible. Imposible entrar na cafetería para meternos contigo e o teu "colacao". Imposible que a vida siga igual. Toda a comunidade educativa botará en falta a túa bonhomía e a túa capacidade infinita de perdoar. 
Esta vida tan inxusta foino onte máis ca nunca. 
Non hai neste mundo tantas boas persoas coma ti. Agora, só temos o teu recordo. Inconmesurable e agradecido.
Eu quedo co teu último sorriso pícaro de tarde de fútbol. Quedo coa nosa mesa arredor da tortilla e as nosas conversas. Quedo coas nosas reunións bibliotecarias dos luns polas tardes. Quedo con ese amor que derrochabas para a túa familia. Quedo co teu exemplo.

 https://www.farodevigo.es/portada-deza-tabeiros-montes/2019/08/20/fallece-jefe-estudios-ies-laxeiro/2157616.html?fbclid=IwAR2fVoGGm-NSfvzQAAtQLXCuRuUHMBPAsi86WD-EPpXucBUtzBwZTEpSB8U

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.