Jazz para el asesino del hacha

Jazz para el asesino del hacha reconcilioume coa novela negra. Desde hai moito tempo, ningunha novela deste xénero, que adoitou sempre a me axudar na fuxida, acababa de me encher. E agora chegou Ray Celestin para salvala e salvarme. De feito, xa estou co segundo libro. Ambos, publicados por Alianza edidtorial. En primeiro lugar chama a atención que sexa unha historia real, sitúada entre 1918 e 1919. Logo a música, o jazz. Despois, a ambientación. Mentres les, sentes que estás paseando polo Novo Orleans daqueles anos. O escritor sabe levarnos a un lugar onde a música asolaga as rúas,o onde a bebida e as drogas campan, onde o racismo imponse cruelmente, o vudú existe e a violencia e a extorsión son o pai noso de cada día. Asemade, os personaxes, ben construídos, espectacularmente efectivos, incluído Lewis Armstrong. Estes personaxes ofrécennos diversas perspectivas que se van enrendando para darnos solucións e partillando de tal xeito que o lectorado poida tirar as súas propias conclusións.
E si, é unha novela negra, moi negra. Pero tamén o é histórica, porque o autor soubo alimentarse para escribila. Unha gozada.