irmá paxaro

Se podemos dicir algo deste libro, así, de entrada, é que é fermoso. Pola súa delicadeza na edición, nas ilustracións, no contido... deses libros que só coa portada xa te demoras para recrearte. E o propio nome da editorial é delicioso: cuarto de inverno ten un grande pode de evocación. Así que a portada convida a ler pero tamén convida á abstracción, e mesmo á relaxación. Así que despois entras de crequenas nos seus versos, temendo ferir as palabras só por lelas, porque pertencen a un mundo que non é noso, pertencen a esa irmá paxaro que Tamara Andrés invoca coas ilustracións de María Montes. Un poemario que reflexiona sobre o antes e o despois dunha relación fraternal, dúas irmás que pouco a pouco van voar por diferentes camiños; de aí que estes versos nos acheguen a nostalxia dunha infancia perdida, a morriña do que foi e non volverá ser. O paso do tempo é o determinante para percatarse que este, e non outro, é o terríbel culpable do afastamento; co seu paso inexorable comezan as diferenzas, comezan as distintas preocupacións, e mesmo os segredos. E o que resultaba impensable na infancia dános un batacazo na madureza, cando ese tempo xa pasou e só nos quedan lembranzas amables que quixeramos gardan nun cofre perenne que nunca se humedeza e estrague. Pero a vida non se pode pechar aí, só podemos bogar para seguirl

ela pousou a súa ollada sobre min

e vestiume