Recoñezo que o primeiro tomo non me encantou porque me resultou demasiado atroz pero o segundo e o terceiro papeinos, literalmente. De aí que fale xa dos tres ao mesmo tempo, xa que lin os tres seguidos sen interrupción. E que é imposible dividilos, posto que forman parte dun todo. Un totum revolutum que deseguida iremos comprendendo, a pesar das reviravoltas que dá a trama. Os tres libros caracterízanse pola acción trepidante, que nos sitúa durante toda a lectura nunha carreira contrarreloxo, xa que está sementada de xirons inesperados que mesmo conseguen sementar dúbidas na nosa mente do propio protagonista. Consegue despistarnos, ao mesmo tempo que engancharnos. Asemade, a acción contra cun revulsivo: o diario de Bishpo (este personaxe metéuseme de tal xeito que soñei con el e a súa crueldade) que é ao mesmo tempo un anecdotario dunha cámara dos horrores. Cada un destes libros ten as súas 600 páxinas -máis ou menos- que non chegan a nada porque a lectura semella unha dose de pílulas que enganchan como a mellor droga. Estas pílulas confunden, estrañan, desatinan e volven a conformar a opinión que tiñas formada. Todo vai cobrando sentido ata un final que é aínda máis incrible e crible porque non podía ser outro. É un final perfecto porque nada era o que parecía.
Sen comentarios
Publicar un comentario