La Química de lo bello

 Deborah García Bello é a autora deste libro, La Química de lo bello, publicado por Paidos cuxo subtítulo é "Un relato científico sobre el arte y las bellezas cotidianas". Unha autora que é boa divulgadora, algo difícil no mundo científico. Nel, examina o trasfondo científico da arte contemporánea. Textura, cor, resistencia, economía, técnica, beleza... todos son aspectos desde os cales se pode observar a arte. De aí que este libro amose o impacto das descubertas científicas na arquitectura e nas artes, así como tamén axudaron a mellorar as condicións de traballo das persoas que fan arte e, asemade, das súas obras. É dicir, o libro expón a beleza que é posible grazas á química, e a beleza que temos arredor, a que ás veces non miramos por ser tan cotiá. Así que podemos ler sobre química e sobre arte, ou máis ben sobre Historia da Arte, xa que conta como xorden as cores e como se utilizaban, incluíndo os procesos químicos de materiais utilizados polas artista, sempre de xeito entendible.

Así pois, tentamod entender a arte a través dos materiais: o fermoso e o verdadeiro visto de xeito máis claro a través do coñecemento científico.

«El azul ultramar era carísimo. Fue el pigmento más caro de todos los tiempos, más caro incluso que el oro. Por eso Miguel Ángel no pudo concluir una de sus pinturas, el ‘Santo entierro’.

Durero llegó a vender obras de arte a cambio de unas onzas de pigmento. Y Vermeer se endeudó por su obsesión por aquel color. Cualquier obra de arte pintada con azul ultramar adquiría de inmediato la categoría de objeto de lujo.

El azul divino. Tanto es así que este color fue generalmente restringido a las vestiduras de las imágenes de la Virgen». (p. 18)