Xabier Docampo en Forcarei

Caían chuzos. Lóstregos, raios, tronos, saraiba... A mañá estaba totalmente desapacible, o instituto quedou sen Internet, ás veces sen luz, outras sen teléfono. Pero chegou el e a aula iluminouse co seu sorriso. Contra todo prognóstico temporal, Xabier Docampo veu a Forcarei. Porque debía cumprir a palabra dada. Porque sabía que o alumnado o agardaba con ilusión. E el non decepciona.
Desde que comezou a falar, conquistounos. Palabras xenerosas para comigo e para os dous alumnos de Diversificación que o presentaron. Logo, os risos. A súa vida non prolífica, os seus degoiros máis humanos... a necesidade da lectura. E dende aquí estableceu un diálogo co alumnado que deixou de preocuparse por ese temporal que semellaba nos ía prexudicar. Pero estabamos a salvo baixo a palabra de Xabier. Con el viaxamos ao mundo dos contos e con el aprendemos o valor da literatura.
Non, non falou do seu libro. Para que? Xa o leramos. Fixo algo moito mellor: transformou os 50 minutos da súa visita nun salaio que apenas sentimos.
Deixemos que sigan petando na porta pola noite. Nós nos temos medo. Saboreamos un recordo indeleble que coido este alumnado sabe apreciar.

A nova no Faro de Vigo, onte.