Aqueles que seguides este blogue saberedes que o curso pasado traballei no IES nº 1 d'O Carballiño. Alí volvín a compartir horas con moitos vellos compañeiros, entre os cales un resultoume estrañamente cercano. Estrañamente, porque cando cando o coñecera, hai moitos anos, non se producira este filin que agora nos achegou. Tanto, que se converteu nun deses colaboradores esporádicos que o noso blogue ten a sorte de posuír. Estou a falar de Xulio Álvarez.
Cando o coñecín era un profesor-modelo: sempre preocupado polo seu alumnado e porque o ensino mellorara. Del tiven moito que aprender, aínda que daquela non me dei conta.
Sei que me vai berrar por escribir todo isto; porén... como demostrar senón o meu agradecemento?
Xulio agora pode presumir do seu fillo tradutor do xaponés. E a súa xenerosidade é tal que me fai partícipe deste "post" feito nun principio para o blogue de normalización do seu centro. Así que moitas grazas aos dous, pai e fillo, por permitirme participar na publicación da admiración propia: porque teño que dicir que o tradutor é autodidacta. Non me digades que non é como para non admiralo!
Esta é a carta que nos envía dende o Xapón Gabriel Álvarez Martínez:
Cando o coñecín era un profesor-modelo: sempre preocupado polo seu alumnado e porque o ensino mellorara. Del tiven moito que aprender, aínda que daquela non me dei conta.
Sei que me vai berrar por escribir todo isto; porén... como demostrar senón o meu agradecemento?
Xulio agora pode presumir do seu fillo tradutor do xaponés. E a súa xenerosidade é tal que me fai partícipe deste "post" feito nun principio para o blogue de normalización do seu centro. Así que moitas grazas aos dous, pai e fillo, por permitirme participar na publicación da admiración propia: porque teño que dicir que o tradutor é autodidacta. Non me digades que non é como para non admiralo!
Esta é a carta que nos envía dende o Xapón Gabriel Álvarez Martínez:
Foi no verán entre primeiro e segundo de Bacharelato cando comecei a estudar xaponés. Após unha intensa etapa de afección pola banda deseñada europea (Tintin, Le Petit Spirou…) e estadounidense (Daredevil, The Punisher…) durante a ESO, adentreime no mundo do manga (sempre preferín os clásicos como as obra de Osamu Tezuka, o “Deus do manga”, ou Nausicaa do Val do Vento, ou as obras de Jirô Taniguchi). A afección pola BD nipónica e a paixón polos idiomas (aí tivo moito a ver o feito de estudar grego antigo e latín) leváronme a comezar a estudar xaponés pola miña conta, con material que encontraba nas librarías e na Internet. No comezo limiteime a estudar a lingua, mais aos poucos foi xurdindo o interese por diversos aspectos culturais: a música, o cinema, a gastronomía, o folclore, a relixión… E, finalmente, o anceio de visitar o país e coñecer as súas xentes.
Algúns anos despois, estou a vivir o meu soño en Kobe, unha cidade de 1 millón e medio de habitantes ao sul da illa de Honshu (a máis grande das catro illas principais que forman o Xapón).
Quero enviar un saúdo a toda a mocidade galega: loitade polos vosos soños sen esquecerdes nunca o que sodes e de onde vindes.
Déixovos un tema do anime Evangelion, un clásico nos karaokes xaponeses que fala sobre amor, futuro e superación:
Traducións do xaponés ao galego:
Mona Imai
Gabriel Álvarez Martínez
Editorial Galaxia
Rinoceronte Editora
Mona Imai
Gabriel Álvarez Martínez
Editorial Galaxia
Rinoceronte Editora
Sen comentarios
Publicar un comentario