Marabillas que xa non se ven (case)

As Sete Marabillas do Mundo Antigo é unha lista de grandiosos monumentos arredor do Mundo. A lista inclúe aqueles monumentos e estruturas de particular beleza e tamaño, que reflicten a habilidade do ser humano para crear e manexar o medio ambiente que os rodeaba. Cada un destes monumentos representaba unha celebración ao poder, a relixións, as ciencias e as artes do Mundo Antigo.

Esta lista creouse arredor do segundo século antes de Cristo. A primeira referencia atópase na Historia de Herodoto durante o século V a.C. Posteriormente, historiadores gregos e romanos escribiron sobre grandes monumentos no Mundo, e na Gran Biblioteca Real de Alexandría arredor do 305-240 a.C. escribiuse "A colección de Marabillas arredor do Mundo", pero todo o que se sabe deste documento é o seu título, posto que a bibllioteca foi posteriormente destruída.

A lista contiña os sete máis esplenderosos e impresionantes monumentos da Antigüidade:

1.- Pirámides de Gizeh

Monumento funerario exipcio, utilizado como sepultura para os faraóns. As pirámides máis famosas son Keops, Kefren e Micerino, en Gizeh. A gran pirámide de Keops data do século XXVI a.C. Composta por 2.500.000 bloques pétreos de 2,5 toneladas de peso cada un, mide 146 m. de altura e 234 de lado. Mantense en bo estado e pode ser visitada. Gizeh é a única das marabillas que aínda podemos ver, a pesar de ser a máis antiga.

As pirámides de Exipto foron construídas entre o 2900 e o 2800 a.C., sendo un dos elementos arqueolóxicos máis formidables do mundo. Tres faraóns consecutivos construíron o grupo máis grande de monumentos nun mesmo lugar, as Pirámides de Giza. Calcúlase que se empregaron máis de 100 homes durante 20 anos para construír a máis grande das pirámides, a gran pirámide do faraón Kufu.

O Faraón Keops ou Kufu da cuarta dinastía construíu a gran pirámide para servirlle como tumba ao morrer. A pirámide de Keops ten uns 147 metros de alto e 230 de ancho. Foi a estrutura máis alta do mundo por varios milenios até que a torre Eiffel en París foi rematada no 1887. A pirámide de Giza é a única das Sete Marabillas da Antigüidade que sobreviviu até os nosos días.
A través da historia, estas pirámides estimularon a imaxinación humana. Moitos nomeáronas como "os celeiros de Xosé" ou "as montañas do Faraón". No ano 1978 cando Napoleón invadiu Exipto, este expresou a famosa frase: "Soldados! Desde o alto destas pirámides, 40 séculos nos contemplan".


2.- Xardíns colgantes de Babilonia

Construídos polo Rei Nabucodonosor uns 600 anos a.C. para aliviar a morriña que sentía a súa muller pola súa afastada e montañosa terra. Eran unha serie de estrutura artificial aterrazada chea de vexetación habilmente disposta sobre o teito do seu palacio de 100 metros de altura, con terrados, flores e árbores. As alturas entre as azoteas aproveitáronse para construír salóns. Non queda ningunha pegada deles.


Os xardíns foron plantados nunha azotea de ladrillo a 400 pés de cadrado e 75 pés sobre a terra. Estaban formados por unha serie de amplas azoteas escalonadas, sostidas por columnas e arcos de pedra, nas que cultivaban gran parte da árbores e flores. Na azotea superior almacanábase a auga do Río Eufrates que era distribuída aos demais pisos.


As historias dos Xardíns Colgantes de Babilonia chégannos dos historiadores gregos, como Berossus e Diodorus Siculus. Historiadores modernos argumentan que cando os soldados de Aleixandre o Grande chegaron até a terra da Lúa Fértil, Mesosopotamia, e viron a cidade de Babilonia cos seus xardíns, flores olorosas e exuberantes, quedaron impresionados. Á volta, non paraban de falar deles, e aínda hoxe pregúntanse se non sería a imaxinación dos poetas e os historiadores antigos que mesturaron todo para producir unha das sete marabillas. Hoxe en día os arquéologos aínda traballan para recolectar a evidencia precisa antes de alcanzar as conclusións finais arredor da localizacións dos xardíns, do seu sistema de irrigación e como estes lucían orixinariamente.


3.- Templo de Artemis en Efeso

Era un templo de estilo grego, pero enorme e delicado á vez, do século VI a.C. Varias veces destruído e reconstruído, foii incendiado por un fanático que desexaba pasar á historia.

Era un gran edificio recuberto de adornos metálicos e rodeado por un bosque de columnas de case 20 m. de altura. Xa só queda unha delas e fragmentos da decoración.

A estrutura foi constuída arredor do 550 a.C. na cidade grega de Efeso, o que hoxe en día é Turquía, polo Rei Lidio Croesus e foi deseñada polo arquitecto grego Chersiphon. Estaba composto de 127 columnas de mármores de 18 m. de altura e contiña as mellores obras da arte grega, como as estatuas de Fidias e Praxiteles, e decorados de Apeles e Parrasio. O templo serviu como mercado e institución relixiosa durante moitos anos.

O templo era visitado frecuentemente por mercaderes, artesáns e reis de lugares tan afastados como Persia ou India para render tributos aos Deuses. Durante o mesmo día do nacemento de Aleixandre o Grande, no ano 256, Herostratus queimou o templo de Atemir ou Diana como o nomearon os romanos.

Por máis de dúas décadas o templo foi reparado e cando Aleixandre o Grande conquistou Asia menor axudou a reparalo. Posteriormente os godos saquearon e destruíron o templo no ano 262 a. C.


4.- Estatua de Zeus

Era en honor a esta estatura en Olimpia (como símbolo de deus supremo) que se realizaban os Xogos Olímpicos da Antigüidade. Con 12 m. de altura, estaba feita de mármore, ouro e marfil, e creada por Fidias, a quen moitos consideran o escultor máis grande de todos os tempols. Era tan impresionante que se dicía que parecía respirar.

O magnífico Templo de Zeus foi construído arredor do 450 a.C. e deseñado polo arquitecto Libon.

Durante o gran poderío e magnificencia da Antiga Grecia, o estilo dórico dos templos pareceu demasiado mundano para a época e necesitaba modificarse. A solución foi unha maxestuosa estatua. O escultor da obra foi Fidias.

Zeus aparecía sentado nun trono construído de marfil e ouro, cunha pequena estatua da deusa da vitoria na man dereita e un cetro á esquerda, e arredor outras esculturas representativas de diversos heroes mitolóxicos. Por moitos anos, o templo atraeu a moitos visitantes e escultores de todo o mundo, xa que se consideraba a máis fermosa expresión escultórica da época.

Durante o período do emperador romano Calígula, intentouse transportar a estatua a Roma, pero non o lograron. Posteriormente cando os xogos olímpicos foron prohibidos polo emperador Teodisio I por considerarse prácticas pagás, ordeouse que o templo de Zeus fose pechado.

Olimpia foi sacudida en moitas ocasións por terremotos que danaron a estrutura. Crese que a estatua desapareceu no século VI, debido a un destes terremotos. Hoxe en día non queda ningún rastro da estatua, só pedras e columnas do vello templo.

5.- Mausoleo de Halicarsano

Halicarnaso é unha antiga cidade de Asia menor, na cal a raíña Artemisa fixo erixir unha espectacular tumba en honor ao seu home o rei Mausolo. Dende entón, a toda tumba suntuosa chámaselle mausoleo. Do século IV a. C., medía 42 m. de altura e destacaban nel os grupos escultóricos que o adornaba. Apareceron restos, aínda que moi fragmentados, en excavación recentes.

O imperio persa foi superior a calquera outro na antigüidade do Oriente Próximo. O imperio estendeuse desde a India até Asia menor. Dividíase en satrapías ou provincias con gobernadores locais. Este gobernadores locais ou reis subordinados posuían tanto poder que cada sastrapía era practicamente autónoma. Unha destas era Caria, gobernada polo rei Mausolo, na parte occidental de Asia menor, hoxe Turquía, e é alí onde se constrúe o seu mausoleo.

O proxecto foi organizado pola súa esposa e a súa filla Artemisia. Compúñase dunha base cuadrangular sobre a que se elevaban 36 columnas de mármore branco que sostiñan unha pirámide de 24 chanzos coroada por unha cuadriga coa estatua de Mausolo. Foi completado arredor do 353 a.C., tres anos despois da morte do rei.

Por máis de 16 séculos, o mausoleo permaneceu en óptimas condiciósn até que un terremoto causou danos no teito e nas columnas. A principios do século XV as súas pedras foron utilizadas nas fortificacións da cidade.

6.- Faro de Alexandría

Alexandría foi capital do país en tempos de Tolomeo, que a convirteu en centro cultural e científico. Unha espectacular torre de 180 m. de altura que dominaba a entrada ao porto do Alenxadría, edificada sobre un promontorio rochoso na illa de Faros, constituíu unha referencia fundamental para os navegantes durante máis de mil anos, até que foi destruída por un terremoto.

Durante o reinado do rei Tolomeo II de Exipto, polo 270 A.C., o arquitecto grego Sostratos deseñou este faro. Construído na Illa de Pharos, o Faro de Alexandría, serviu de guía a comerciantes e mariñeiros polo mediterráneo durante 16 séculos. O faro tiña forma rectangular cunha torre duns 122 pés de alto, na cal o lume feito de residuos de madeiro ou de aceite era mantido constantemente. O lume era reflectido por uns espellos de metais que o facían visible a uns 50 quilómetros de distancia.

Posteriormente, cando os árabes conquistan Exipto, estes quedan impresionados coa cidade de Alexandría e as súas riquezas. No ano 956, un terromoto sacudiu Alexandría e causou algún dano ao Faro. Non é até o século XIV que dous terromotos de maior intensidade causan un dano significativo á estrutura. Finalmente, no 1480 ac Qaitbay, un Sultán Mameluco Exipcio, decidiu fortificar a cidade de Alexandría e constrúe un forte medieval no mesmo lugar onde o Faro unha vez estaba, usando as pedras e o mármore que quedaran da estrutura.

7.- Coloso de Rodas

Construíuse arredor do 300 a.C. O famoso Coloso é unha estatua de Apolo, en 35 m. de bronce, que foi erixida á entrada do porto de Rodas, e destruída por un terremoto.

Xigantesca estatua de bronce, que segundo a tradición elevábase na entrada do porto de Rodas, capital dunha illa grega que leva o mesmo nome. Segundo a historia, a estatura era tan grande que as embarcacións pasaban entre as pernas. Foi construída para celebrar a unidade entre Rodas e a alianza cos Tolomeos de Exipto.

A consrución do Coloso, que representaba ao seu deus Helios, durou doce anos e rematou no 282 a.C. 56 anos máis tarde, un terremoto danou gravemente o Coloso. Os seus restos foron vendidos polos árabes a un ferralleiro xudeu no ano 667.