Profundidade de campo

Tiña moitas ganas de ler este poemario de Yolanda Castaño, XV premio de poesía Espiral Maior, pero teño que dicir que me decepcionou. Por suposto, sempre hai poemas e versos que me gustaron, creo que iso ocorre en todos os poemarios, pero o conxunto desencantoume. Nel, a autora fala consigo mesma, quizais cun certo resentimento ás circunstancias que a obrigaron a madurar. A verdade é que xa coñecía algún poema porque tiveramos o honor de escoitalos en primicia, recitados por ela mesma (creo que recita impresionantemente ben) cando veu ao centro hai dous anos.

Déixovos un poema que me gustou especialmente:

A autoestrada do noite parece un videoxogo.
O negror máis opaco non me trabuca.

Coma unha intermitencia,
a miña xuventude unha liña de cocaína que ás veces
se torce.

Detrás da miña órbita excítanse os volantes.

E acelero tan rápido
como a este verso se lle vai a vida.