Hai hoxe cen anos naceu Simone de Beauvoir, unha das pensadoras máis brillantes que coñece a historia da filosofía occidental. Esta semana celébrase reuníndose en Francia especialistas da súa obra durante tres días. A súa figura é admirada ou denostada, dependendo sempra da ideoloxía da que procedan os que opinan.
Simone de Beauvoir naceu en 1908 e morreu en 1986. Foi novelista, ensaísta e filósofa existencialista. Destacou polas súas habilidades intelectuais, diplomándose en literatura, latín, matemáticas e filosofía. Nun principio deu clases de filosofía pero axiña se dedicou por enteiro á creación da súa obra literaria e filosófica.
Entre os seus libros destacan os tratados morais ¿Para que a acción? e Para unha moral da ambigüidade. Foi unha das fundadoras do feminismo filosófico, sendo a súa gran aportación a obra O segundo Sexo (Xerais). Tamén destaca o ensaio A vellice. En novela, os dous títulos máis coñecidos son Os mandarines (premio Goncourt) e Todos os homes son mortais.
Esta filósofa é coñecida pola relación que mantivo con Jean Paul Sartre, principal figura do existencialismo francés, que postula que a filosofía debe reflexionar sobre a vida humana, na que cada persoa ten que se facer a si mesma a partir das eleccións que vai tomando; trátase de aprender a utilizar a liberdade que posuímos para afrontar os problemas, aprendendo a responder antes as consecuencias dos nosos actos.
Ambos mantiveron unha relación amorosa aberta, baixo a loita ideolóxica contra unha sociedade burguesa, que pasaba de reclamar o desenfreo, a promiscuidade e a irreverencia. Mantiveron tamén unha relación de colaboración toda a vida.
De Simone sorprende a claridade do seu pensamento, a arte na exposición de ideas, a poesía que destilan algunhas das súas frases. Foi unha visionaria, atrevida e ousada.
.- No seu ensaio Mujer: mito y realidad, sinala que os homes crean estereotipos en torno ás mulelres, dando a estas mesmo un aura de misterio como escusa para non entender nin encarar os seus problemas.
.- En O segundo sexo analiza a condición de muller desde un punto de vista existencialista: o que chamamos muller é un produto cultural construído pola sociedade e moitas características consideradas "femininas" non son máis que o resultado dun adestramento cultural e social.
.- O maior desafío para as mulleres -definidas historicamente sempre no papel de nais, irmás, fillas ou esposas de alguén- é redefinirse en relación con si mesmas e asumir a responsabilidade polo seu propio lugar no mundo, reconquistando a súa identidade e a súa liberdade.
Vía La lechuza de Minerva
Unha carta súa a Sartre:
Querido pequeño ser:
Quiero contarle algo extremadamente placentero e inesperado que me pasó: hace tres días me acosté con el pequeño Bost. Naturalmente fui yo quien lo propuso, el deseo era de ambos y durante el día manteníamos serias conversaciones mientras que las noches se hacían intolerablemente pesadas. Una noche lluviosa, en una granja de Tignes, estábamos tumbados de espaldas a diez centímetros uno del otro y nos estuvimos observando más de una hora, alargando con diversos pretextos el momento de ir a dormir.
Al final me puse a reír tontamente mirándolo y él me dijo: “¿De que se ríe?”.
Y le contesté: “Me estaba preguntando qué cara pondría si le propusiera acostarse conmigo”.
Y replicó: “Yo estaba pensando que usted pensaba que tenía ganas de besarla y no me atrevía”.
Remoloneamos aún un cuarto de hora más antes de que se atreviera a besarme. Le sorprendió muchísimo que le dijera que siempre había sentido muchísima ternura por él y anoche acabó por confesarme que hacía tiempo que me amaba. Le he tomado mucho cariño. Estamos pasando unos días idílicos y unas noches apasionadas. Me parece una cosa preciosa e intensa, pero es leve y tiene un lugar muy determinado en mi vida: la feliz consecuencia de una relación que siempre me había sido grata. Hasta la vista querido pequeño ser; el sábado estaré en el andén y si no estoy en el andén estaré en la cantina. Tengo ganas de pasar unas interminables semanas a solas contigo.
Te beso tiernamente,
tu Castor.
Entre os seus libros destacan os tratados morais ¿Para que a acción? e Para unha moral da ambigüidade. Foi unha das fundadoras do feminismo filosófico, sendo a súa gran aportación a obra O segundo Sexo (Xerais). Tamén destaca o ensaio A vellice. En novela, os dous títulos máis coñecidos son Os mandarines (premio Goncourt) e Todos os homes son mortais.
Esta filósofa é coñecida pola relación que mantivo con Jean Paul Sartre, principal figura do existencialismo francés, que postula que a filosofía debe reflexionar sobre a vida humana, na que cada persoa ten que se facer a si mesma a partir das eleccións que vai tomando; trátase de aprender a utilizar a liberdade que posuímos para afrontar os problemas, aprendendo a responder antes as consecuencias dos nosos actos.
Ambos mantiveron unha relación amorosa aberta, baixo a loita ideolóxica contra unha sociedade burguesa, que pasaba de reclamar o desenfreo, a promiscuidade e a irreverencia. Mantiveron tamén unha relación de colaboración toda a vida.
De Simone sorprende a claridade do seu pensamento, a arte na exposición de ideas, a poesía que destilan algunhas das súas frases. Foi unha visionaria, atrevida e ousada.
.- No seu ensaio Mujer: mito y realidad, sinala que os homes crean estereotipos en torno ás mulelres, dando a estas mesmo un aura de misterio como escusa para non entender nin encarar os seus problemas.
.- En O segundo sexo analiza a condición de muller desde un punto de vista existencialista: o que chamamos muller é un produto cultural construído pola sociedade e moitas características consideradas "femininas" non son máis que o resultado dun adestramento cultural e social.
.- O maior desafío para as mulleres -definidas historicamente sempre no papel de nais, irmás, fillas ou esposas de alguén- é redefinirse en relación con si mesmas e asumir a responsabilidade polo seu propio lugar no mundo, reconquistando a súa identidade e a súa liberdade.
Vía La lechuza de Minerva
Unha carta súa a Sartre:
Querido pequeño ser:
Quiero contarle algo extremadamente placentero e inesperado que me pasó: hace tres días me acosté con el pequeño Bost. Naturalmente fui yo quien lo propuso, el deseo era de ambos y durante el día manteníamos serias conversaciones mientras que las noches se hacían intolerablemente pesadas. Una noche lluviosa, en una granja de Tignes, estábamos tumbados de espaldas a diez centímetros uno del otro y nos estuvimos observando más de una hora, alargando con diversos pretextos el momento de ir a dormir.
Al final me puse a reír tontamente mirándolo y él me dijo: “¿De que se ríe?”.
Y le contesté: “Me estaba preguntando qué cara pondría si le propusiera acostarse conmigo”.
Y replicó: “Yo estaba pensando que usted pensaba que tenía ganas de besarla y no me atrevía”.
Remoloneamos aún un cuarto de hora más antes de que se atreviera a besarme. Le sorprendió muchísimo que le dijera que siempre había sentido muchísima ternura por él y anoche acabó por confesarme que hacía tiempo que me amaba. Le he tomado mucho cariño. Estamos pasando unos días idílicos y unas noches apasionadas. Me parece una cosa preciosa e intensa, pero es leve y tiene un lugar muy determinado en mi vida: la feliz consecuencia de una relación que siempre me había sido grata. Hasta la vista querido pequeño ser; el sábado estaré en el andén y si no estoy en el andén estaré en la cantina. Tengo ganas de pasar unas interminables semanas a solas contigo.
Te beso tiernamente,
tu Castor.
Sen comentarios
Publicar un comentario