Veño de rematar o libro No es país para viejos de Cormac McCarthy. Seguro que o coñecedes porque está de rabiosa actualidade: mañá estréase o filme co mesmo nome e con Bardem entre as súas filas.
Harold Bloom considérao o mellor escritor norteamericano vivo. A súa biografía oculta verdadeiros misterios, xa que ao longo da súa vida só concedeu unha entrevista: "todo o que queiran saber de min está nos libros". Atopámonos ante un autor visceral, violento, sanguinario... A violencia desatada plásmase en escenas dantescas cheas de balazos, sangue e membros amputados, pero hai tamén sitio para a reflexión, a nostalxia, a ironía.
Os diálogos non acotados mestúranse coa narración, o que lle dá un toque de orixinalidade. O autor demostra ser un auténtico depredador da palabra exacta, léndoo con devezo e algo de temor pola violencia que as súas páxinas destilan.
McCarthy escribe unha novela na que prescinde case por completo dunha das súas bazas literarias: a creación de imaxes de beleza e plasticidade únicas e fascinantes. Aquí escribe cun nudismo estremo, de contundencia demoledora e tensión absorbente polo sentido do ritmo e o selecto uso da elipse.
No es país para viejos é unha enlouquecida historia sobre a eterna temática do mal sobre o ben, o difícil que é fuxir a un destino escrito para un e o caro que pode saír saír tentar fuxir del.
O libro é duro. Duro e impactante.
Sen comentarios
Publicar un comentario