Pola Igualdade da Muller (VII)

A fotógrafa canadiana Lana Slezic retratou durante dous anos a vida cotián de centos de mulleres afganas, mulleres esquecidas que loitan contra a indiferencia. As nenas en Afganistán inícianse como tecedoras aos 7 anos. Durante 12 horas ao día. Se non fían ou tinguen, moen gran, xuntan leña, crían nenos. O estudo estalles vedade. Teñen vidas curtas, anónimas, crueis, sen identidade.

Esta foto publicámola hai tempo, lembrádela?
Malalai é unha das únicas mulleres policías en Kandahar. A diferenza doutras mulleres da rexión, ela traballa xunto a homes, detén criminais e restaura a xustiza nunha das cidades máis perigosas do país. Sempre leva a arma baixo a súa burka.



Esta nena de 11 anos tiña 4 cando o seu padrastro vendeuna a unha familia en Kandahar, onde a casaron cun rapaz de 6. Mentres, foi golpeada, illada e tratada como unha escrava durante os seguintes 7 anos pola súa familia até que fuxiu unha noite cando o seu padrastro ameazou con matala. Hoxe é a única muller nun orfanato en Kandahar.

Prostituta en Kabul. As décadas de guerra deixaron a miles de mulleres necesitadas, forzándoas en segredo á prostitución para manter aos seus fillos e fillas. De seren descubertas, estas mulleres serías asasinadas a mans das súas familias polo honor do apelido.

Unha moza nova xira ladrillos feitos a man para secar no sol preto de Pul-e-Alam



O vento oubea e detense nunha escola instalada nun edificio abandonado en Kabul.

Na provincia Herat, o suicidio é un método limpo e común entre mulleres. Hai un ano, Zahra, caeu nunha terrible depresión e decidiu verquerse aceite de cociña e prenderse lume. O seu home a golpeaba e lle impedía ver a súa familia. Zahara sobreviviu, legalmente divorciouse do seu home e hoxe vive coa súa nai. A cicatrización causoulle a perda de mobilidade do pescozo.




Sen outro lugar onde ir, as nenas xogan nun vello e destruído edificio en Kabul, construído polos soviéticos antes do réxime talibán. O edificio é agora fogar de 105 familias refuxiadas.

E as palabras da fotógrafa: En marzo de 2004 cheguei a Afganistán con ideas preconcebidas e unha mochila cargada de inxenuidade. Cría que despois da expulsión dos talibáns no ano 2001 as nenas ían ao colexio, as mulleres non usaban burka e o contorno sería menos opresivo. Porén, a situación real é diferente: Afganistán segue a ser unha nación que se basea principalmente no sistema tribal. A loita pola identidade, as ameazas continuas á seguridade e as presións internacionais para desenvolver unha nova orde deron lugar a unha situación moi complicada. As mulleres e as nenas son as que levan a peor parte... por iso seguirei a fotografalas.

Déixovos agora un tráiler deste filme que incide no mesmo: Buda explotó por vergüenza: