Número 1000

Incrible, pero certo. Post número 1000. Un ano despois.

Aturou unha vida complicada. Cun parto difícil e unha xestación sorprendente, expulsado violentamente dun útero materno que non o aceptou, debeu buscar rapidamente outro para non morrer na agonía do neo-nato, foi medrando primeiro con temores e rancores, con odios e sufrimentos, para ir pouco a pouco cobrando ledicia ata que estivo a piques de ser asasinado por mans estrañas e confusas, agochadas en falsas aparencias, tivo que aprender a difícil lección da supervivencia e comprobou anonadado como entre ofuscacións e maledicencias sempre hai mans amigas apoiando. E seguiu, a pesar de envexas e mentiras, medrando pouco a pouco, ás veces mesmo afogando na dúbida de merecer seguir existindo.
E como todo ser humano que sofre de amores e desamores, continuou o seu camiño en solitario, afastándose do percorrido que transcurría a carón das Bibliotecas Escolares, a quen tanto ama, para proseguir só, sabéndose acompañado na distancia. E foi evoluíndo e madurando, porque ao fin, non se deixou vencer por inimigos e comezóns.
Un ano despois, 1000 post e máis de trinta mil visitas, o blogue segue e seguirá, amosando todo aquilo que lle amola ou lle comprace, en galego. Porque esta é a súa principal misión, achegar na nosa lingua aquilo que na rede nada noutras linguas, dirixido a quen queira achegarse para pasar un momento: con humor ou sen el, para aprender ou para reflexionar, para saudar ou para pasar de longo. E por riba de todo, a Igualdade da Muller e a loita polos Dereitos Humanos.
E mentres estes pasos van afianzándose, un reto máis: conseguir aumentar o número de comentarios, porque un blogue sen eles sofre até morrer.

Grazas a todos e a todas por facer posíbel a nosa existencia.