La carretera

A miña última lectura, La carretera de Cormac McCarthy, é un libro demoledor, con esa visión apocalíptica do mundo que deixa, porén, un resquicio de esperanza. Cunha linguaxe sobria, parca, cun certo grao de lirismo tráxico cheo de cinza, como a estrada que dá título ao libro.
É este final o peor do libro?
Porque ese mundo derruído -nunca chega a dicirse o por que, aínda que o podemos maxinar-, esa maldade humana que o autor dun xeito incisivo nos describe, remata cun "non somos tan malos" que desdi todo o anterior. Un mundo desvastado no que todo o que sucede ten a mesma tónica agás o final. Por que non chegar á total destrución que nos ofrece continuamente e á que o lector chega avidamente, con ese anceio de saber un pouco máis, de averiguar quen son eses personaxes sen nome, ese mundo sen cores?

Pola contra, quizais sexa iso o bo do libro, a esperanza. Despois de tanta crueldade, que haxa unha mensaxe humanizada que compense o desasosego do libro, agrádecese. Non sei se cre, pero si que se agradece. Porque o lector queda subxugado e emocionado con este final.
É ao cabo dos días cando comprendes que non o cres. Cando comprobamos a realidade que temos ao noso carón, onde perdemos a esperanza.
Ao fin e ao cabo, iso é o bo da lectura, que ten múltiples lecturas en cada un.
Un libro que cómpre ler.