Látego de algas

Gustoume moito este último libro de Antón Reixa, Látego de algas, publicado pola editorial Espiral Maior. Sobre todo, a súa primeira parte, "Poemas de amor basados en feitos reais"; as ilustracións de Francisco Leiro son, ademais, fermosísimas. Este libro preséntanos un autor moito máis lírico, cunha sentimentalidade cotiá; en palabras de Yolanda Castaño: "cortesía e, a un tempo, paixón e serenidade. Fundamento do desexo libre, aprendizaxe e conduta".

Conducín todos os quilómetros
Cara a ti
Alegre
Ou triste
Ou falando só
Ou gritándolle a néboa
Ou pedíndolle silencio ao sol
Ou negándolle rostro á lúa
Esbarando nunha autoestrada-bágoa
Longa
Continua
Ondulada
Conxelada
Cun espesor milimetricamente suficiente para resistir
Para chegar a ti


(Unha Longa Xornada Laboral)
Que acabe o día
O meu grito de guerra e desexo
Para resistir
As horas que non esteas
Os minutos que non estamos
Os reloxos de agullas lentas
Que acabe o día
Eu camiñando como se ti me observases
Eu falando como se ti me escoitases
Eu comendo como se ti me alimentases
Para comerte e comerme
As horas que non estás
Os minutos que non estamos
Os reloxos de agullas lentas
Que acabe o día

Na parte contraria a ti hai unha tristeza enorme de color cemento

Na barricada protectora dos teus ollos e da túa pel de alga boca e mastigable hai un silencio de risas e de desexo libre

Todo o que non es ti

Para min ten o ruído insoportable da miña soidade anatómico-forense

Quero formar parte da túa casa como un animal doméstico e caníbal

Quero dimitir do meu oficio de domador frustrado de melancolías transparente e torpezas rectangulares

Non quero ser eu porque quero camuflarme de vento

Vento-armario de lágrimas inquietas para que lle prendas lume

Vento-alfombra de bicos abertos para que camiñes

Quero quedarme quieto nos teus brazos

Cérrame os ollos

Quérote máis cá min

Máis cá vida