Non son de aquí

Gustoume especialmente esta miña última lectura poética Non son de aquí de María do Cebreiro, que creo supón un cambio respecto da súa poesía anterior -a que lle eu lin- e un novo xeito de encarar a palabra poética. Como ela afirma, hai moitos lugares, polo que desafía a noción de pertenza, de posesión. Hai dous espazos que atravesan os seus poemas: o territorio e o amor. E os dous a través do desposuimento. O libro está dedicado a un mundo perdido representado no avó da poeta.

E ela non quixo a terra

Un día, unha muller
escribiu un poema sobre un peixe.
A rede era a súa roupa.
Un monumento á auga.
Lembras iso?
Non era en absoluto como nacer de novo.
Era como estar vivas sen nacer

E despois chegou el.
E ela quedou amando os ocos para sempre.

El dixo: non hai terra
se estás lonxe.
E ela non quixo a terra.
El dixo: non hai sono
se non dormes.
E ela non quixo a cama.
El dixo non hai sede
se me tocas.
E ela non quixo as mans.

A vida, pensou ela,
vai facer o que queira con nosoutros.
Cada un na súa cama,
frases feitas.
"Non te quero mancar".
As cousas que dixeron
non evitaron nada.
Deitáronse, mancáronse,
regresaron ás frases do comezo.

E por cada experiencia,
unha marca na pel.
Pero invisible.
Mírame, non a ves?
Podes pechar os ollos,
non se vai.
Podo non verte máis,
levarte dentro.

En en Bibliomanía atopamos esta presentación de fotografías de mulleres poetas galegas con esta introdución:

A chamada xeración dos 90 renovou dous aspectos da lírica: a incorporación de mulleres poetas e a difusión en formatos alternativos. Así, nomes como os de Olga Novo, Estíbaliz Espinosa, Emma Couceiro, María do Cebreiro, Emma Pedreira, Lupe Gómez, María Lado, Lucía Aldao ou Ana Cibeira, nacidas nas décadas dos setenta e oitenta, ou de autoras como Chus Pato, algo maiores pero coincidentes en poética, resultan fundamentais para comprender o que se escribe en Galicia, e en galego, desde a década pasada.
Desde aquí lles damos as grazas.