Seguindo coa nosa temática reivindicativa, hoxe traemósvos un manifesto que atopamos nun blogue chamado "Hai galegas". E di así:
Hai galegas que soñamos con arrolar aos nosos nenos en galego, en sentirnos normais cando lles falamos no parque e cando mandamos o noso curriculum na nosa lingua.
Hai galegos que soñamos con facer o amor en galego, e poder ver cine na nosa lingua e darlles aos nosos fillos xogos en galego.
Hai galegas que soñamos con volver escoitar nos patios dos colexios “non vale furaaaaar” e mestras que rifen aos meniños por tirarlle terra ao compañeiros.
Hai galegos que soñamos con pais e nais que pidan aos mestres máis clases de galego, non porque sintan que son importes para o futuro máis ben porque son imprescindibles para o presente.
Hai galegas que soñamos con políticos audaces que non utilicen a lingua coma unha mercancía electoral se non coma unha vacina contra o pensamento único e a intolerancia social.
Hai galegos moi sabios que estamos convencidos de que nin os descoñecidos, nin os médicos, nin as avogadas, nin os notarios, nin as empregadas das tendas de moda, nin as nenas do veciño cos que imos no ascensor non nos entenden se falamos na nosa lingua.
Hai galegos que sabemos que o galego non precisa leis para medrar (acaso Celso Emilio tívoas para declararlle o amor a Moraima?) pero que piden que os seus dereitos sexan recoñecidos.
Hai galegas aos que se lles enche a boca de ledicia cando ven que o outro fala galego por primeira vez, sen colocar ben os pronomes pero sabendo que aí comeza unha nova historia de amor.
Hai galegos que sufrimos cando se nos chama impoñedores mentres vemos esmorecer a nosa lingua e aos que nos gusta saber outras linguas igualmente ricas e gozamos cos grandes clásicos da outras culturas pero que a que sentimos coma nosa é a lingua galega.
Hai galegos e galegas que sentimos a lingua como unha alfaia da gran familia galega, moi, moi valiosa que fomos herdando e que non estamos dispostos a deixala perder polo cal...
Manifestamos o noso desexo de darlle mil primaveras máis á lingua galega con decisión, con valentía e con coraxe. Non pararemos ata que a nosa lingua floreza e dea froitos.
Manifestamos que estamos fartos de que a lingua sexa un arma para denunciar, para gañar votos, para perdelos, para falar de imposicións para facer mofa, para impoñer presuntas liberdades.
Manifestamos que calquera galego perde algo se lle cortan a lingua e que os nenos e nenas galegas só poderán falar galego se llo ensinan e só o amarán se o coñecen por usalo.
Polo cal, sabendo que temos na nosa caluga a mirada de todos os nosos devanceiros e cheos de responsabilidade, pedímoslle a pais, nais, avós avoas, mestres e mestras, médicos, avogadas, mozos, mozas, e sobre todo políticos e políticas desta terra a defensa da nosa lingua con valentía e sen partidismos. Que xa está ben de botarnos na cara non-sei-que-cousas sobre bilingüismo, diglosia, imposición, harmonía, conflito, Galiza-Galicia, probable-probabel... que a nosa lingua está viva pero ten síntomas de enfermidade e que os enfermos e os médicos somos nosoutros e nosoutras e que só se nos arremangamos e nos botamos a andar coa nosa lingua por diante seremos quen de botala adiante e se non somos quen iremos ao camposanto das linguas mortas e sen fillos e choraremos por ela.
Hai galegas que soñamos con arrolar aos nosos nenos en galego, en sentirnos normais cando lles falamos no parque e cando mandamos o noso curriculum na nosa lingua.
Hai galegos que soñamos con facer o amor en galego, e poder ver cine na nosa lingua e darlles aos nosos fillos xogos en galego.
Hai galegas que soñamos con volver escoitar nos patios dos colexios “non vale furaaaaar” e mestras que rifen aos meniños por tirarlle terra ao compañeiros.
Hai galegos que soñamos con pais e nais que pidan aos mestres máis clases de galego, non porque sintan que son importes para o futuro máis ben porque son imprescindibles para o presente.
Hai galegas que soñamos con políticos audaces que non utilicen a lingua coma unha mercancía electoral se non coma unha vacina contra o pensamento único e a intolerancia social.
Hai galegos moi sabios que estamos convencidos de que nin os descoñecidos, nin os médicos, nin as avogadas, nin os notarios, nin as empregadas das tendas de moda, nin as nenas do veciño cos que imos no ascensor non nos entenden se falamos na nosa lingua.
Hai galegos que sabemos que o galego non precisa leis para medrar (acaso Celso Emilio tívoas para declararlle o amor a Moraima?) pero que piden que os seus dereitos sexan recoñecidos.
Hai galegas aos que se lles enche a boca de ledicia cando ven que o outro fala galego por primeira vez, sen colocar ben os pronomes pero sabendo que aí comeza unha nova historia de amor.
Hai galegos que sufrimos cando se nos chama impoñedores mentres vemos esmorecer a nosa lingua e aos que nos gusta saber outras linguas igualmente ricas e gozamos cos grandes clásicos da outras culturas pero que a que sentimos coma nosa é a lingua galega.
Hai galegos e galegas que sentimos a lingua como unha alfaia da gran familia galega, moi, moi valiosa que fomos herdando e que non estamos dispostos a deixala perder polo cal...
Manifestamos o noso desexo de darlle mil primaveras máis á lingua galega con decisión, con valentía e con coraxe. Non pararemos ata que a nosa lingua floreza e dea froitos.
Manifestamos que estamos fartos de que a lingua sexa un arma para denunciar, para gañar votos, para perdelos, para falar de imposicións para facer mofa, para impoñer presuntas liberdades.
Manifestamos que calquera galego perde algo se lle cortan a lingua e que os nenos e nenas galegas só poderán falar galego se llo ensinan e só o amarán se o coñecen por usalo.
Polo cal, sabendo que temos na nosa caluga a mirada de todos os nosos devanceiros e cheos de responsabilidade, pedímoslle a pais, nais, avós avoas, mestres e mestras, médicos, avogadas, mozos, mozas, e sobre todo políticos e políticas desta terra a defensa da nosa lingua con valentía e sen partidismos. Que xa está ben de botarnos na cara non-sei-que-cousas sobre bilingüismo, diglosia, imposición, harmonía, conflito, Galiza-Galicia, probable-probabel... que a nosa lingua está viva pero ten síntomas de enfermidade e que os enfermos e os médicos somos nosoutros e nosoutras e que só se nos arremangamos e nos botamos a andar coa nosa lingua por diante seremos quen de botala adiante e se non somos quen iremos ao camposanto das linguas mortas e sen fillos e choraremos por ela.
Sen comentarios
Publicar un comentario