A nosa benquerida alumna Andrea Díaz, quen normalmente (si, normalmente) se deixa aconsellar, vén de ler este libro que quedou na miña memoria como unha lectura marabillosa que sempre recomendarei: La sonrisa etrusca de José Luis Sampedro.
Pois ben: parece que nela produciu algún efecto porque agora achéganos o seu parecer para compartilo con tod@s vós e tratar de vos contaxiar o mesmo entusiasmo que agora ambas compartimos.
Ela di así:
Xenial. Precioso. Emocionante final que se ía elaborando na miña mente mentres lía como o neno berraba "¡no-nno!". Creo que o final é xenial e que é o mellor punto final para unha historia tan bonita e tan ben contada.
Pois ben: parece que nela produciu algún efecto porque agora achéganos o seu parecer para compartilo con tod@s vós e tratar de vos contaxiar o mesmo entusiasmo que agora ambas compartimos.
Ela di así:
Xenial. Precioso. Emocionante final que se ía elaborando na miña mente mentres lía como o neno berraba "¡no-nno!". Creo que o final é xenial e que é o mellor punto final para unha historia tan bonita e tan ben contada.
4 comentarios:
Sen dúbida algunha, o libro é marabilloso. Unha historia fantástica que te engancha dende as primeiras liñas.
Teño na man "La vieja sirena" e "La sonrisa etrusca", o primeiro lino no 97 e o segundo no 2000. Historias e estilos distintos que che quedan dentro. Sen dúbida é literatura da de disfrutar!
Sampedro!
O bo deste libro é que te mete na pel dunha persoa maior e che fai ver o mundo baixo o seu punto de vista...
Estou dacordo contigo Andrea, é xenial.
A min encantoume este libro debido a que contén unha historia marabillosa e que dacordo con Cristina engancha dende o primeiro momento. Non dubido en recomendalo.
Publicar un comentario